Në të gjithë karrierën si publicist, Edi Ramës duhet t’i njihet si unikalitet mjeshtëror përtallja e tij me filmin socrealist të ish-Kinostudios, sidomos atë me tema lufte. Eshtë i vetmi në këtë lëmë që ka denoncuar, me gjuhë sarkastike, sakatimet e realiteteve të luftës në filmin shqiptar nën komunizëm. Po në ato filma, gjendet dhe miti i rremë i ballistëve të dhënë grykësisht pas pulave. Eshtë kjo po aq e ngjashme me përçudnimin e figurës së Qazim Mulletit te “Prefekti”.
Dhe mbetet e pashpjegueshme te Rama, derisa të pyetet për këtë, se pse dhe ai është mopelsur nga një sajesë alla komuniste për kundërshtarët politikë, siç është pra ajo e simbolit të pulës te Balli Kombëtar.
Në seancën e fundit plenare, në një fjalëmbajtje të tij, Rama e përmendi sërish këtë gjë, referuar deputetit Alimadhi, teksa replikonte me deputetin Ralf Gjoni.
Ishte e gjitha për humor, ndaj dhe Alimadhi e kaloi me të qeshur, por ajo që mbeti është shija e hidhur e një anti-komunisti jo vetëm në kulturën e të menduarit, i cili në këtë pikë shfaqet si komunist nga ata më ordinerët.
E pashpjegueshme!
E pashpjegueshme dhe nga fakti se krahas kësaj, Ramës duhet t’i njihet si kryevepër në politikë edhe përnderimi që ai i bëri dy vjet më parë figurës së themeluesit të Ballit Kombëtar, ish-liderit historik të këtij formacioni politik, Mit’hat Frashëri.
Në një ceremoni të pangjashme në lloj, plot shkëlqim e solemnitet, Rama i bëri një avokati brilante Mit’hat Frashërit, të atillë që as dhe një djathtë, apo qoftë dhe ballisti më i kulturuar nuk do ia bënte.
E pra, në ka një arsye se pse komunistët përdorën elementin gastronomik “pulë” për ballistët, ishte pikërisht frustrimi që ata ndjenin ndaj potencës intelektuale të Ballit atë kohë, me shumë figura intelektuale në krye. Dhe në ato rrethana e kontekste, Rama si tipologji, më afër do kish qenë me Ballin se sa me komunistët e Enver Hoxhës.
Do sqaruar dhe kjo, thjesht në rrafshin etik, se pse Rama sillet si komunist në gjuhë me Ballin, paçka figurave jo fort serioze që kanë përfaqësuar këtë forcë vitet e tranzionit, thënë ndryshe siglën më tepër se Ballin vetë, ashtu siç ai ka qenë.
Por dhe Adriatik Alimadhi, edhe pse nuk ka asnjë lidhje me Mit’hat Frashërin, Abaz Ermenjin apo Isuf Luzajn, së paku në jetën parlamentare ka seriozitetin e duhur dhe nuk është ndonjë figurë anekdodike e “opozitës së re”.
Madje të imponon respekt dhe më shumë se Ralf Gjoni i LSI-së, shfaqur kohë pas kohë si një delirant i pashërueshëm. /tesheshi.com/
