Çfarë po ndodh në botën e politikës ndërkombëtare në shekullin 21?
Me disa përjashtime, zgjedhjet kombëtare zbulojnë shkallë të paragjykimit dhe polarizimit ideologjik midis votuesve të mëparshëm. Duket se këto ditë nuk është e pazakontë që humbësit ose të pretendojnë se në fakt janë fitues ose se rezultatet janë manipuluar nga kundërshtarët e tyre dhe për këtë arsye mund të injorohen.
Eshtë një farsë dhe një lojë që Presidenti në largim Donald Trump po luan aktualisht në SHBA, megjithëse nuk ka pothuajse asnjë provë që Presidenti i sapozgjedhur Joe Biden dhe Partia Demokratike kanë kryer mashtrimin e gjerë zgjedhor për të cilin ai i akuzon. Ndërsa qeveritari republikan Larry Hogan nga Maryland qahet hapur, sot Shtetet e Bashkuara rrezikojnë të shihen si një “republikë bananeje” sesa si një lider i botës demokratike.
Pavarësisht kësaj, një luzmë e mbështetësve republikanë vazhdojnë të mblidhen pas narrativës anti-demokratike që Presidenti Trump poston vazhdimisht në Twitter. Siç theksoi një artikull i gazetës, “Shtetet e Bashkuara” janë bërë “të ndara” nga shteti amerikan.
Demonizimi i pakicës muslimane në Indi
Nëse shembujt e Bjellorusisë dhe Mianmarit janë tregues, partitë e opozitës duket se kanë pak besim në një mekanizëm për zgjedhje demokratike që pajton tjetërsimin e dallimeve ose sjell bashkimin e qytetarëve. Krijimi i ndarjeve duket se është një tipar i ditës, madje edhe në demokracitë me reputacion.
Në Indi, demokracia më e madhe në botë, për shembull, kryeministri Narendra Modi siguroi një mandat të dytë për qeverinë e tij të partisë BJP në 2019 me një fushatë që demonizoi pakicën muslimane si armiq. “Tregtari kryesor” është nofka që i është dhënë nga revista Time në një nga kopertinat.
Kudo, paqëndrueshmëria e opinionit publik hutoi anketuesit dhe bëri që ekspertët politikë të kërkonin shpjegime.
Asnjë nga këto zhvillime nuk ishte parashikuar nga dy mendimtarët politikë më të shquar – Francis Fukuyama ose Samuel P. Huntington – në teoritë e tyre të mëdha se si do të dukej shekulli 21.
Pas përfundimit të Luftës së Ftohtë, Fukuyama parashikoi me besim në një trajtesë të titulluarFundi i Historisë – dhe më vonë në libër – që demokracia liberale do të sundonte botën si forma përfundimtare e sundimit njerëzor. Sipas këndvështrimit të tij, shembja e Bashkimit Sovjetik do të thoshte se komunizmi ishte i pasuksesshëm si një alternativë e dukshme, dhe se Islami politik si një sistem politik nuk do të tërhiqte askënd përveç një mbështetjeje të vogël.
Po kështu, shekulli 21 do të përjetojë, nën udhëheqjen amerikane, krijimin e një rendi të ri botëror të bazuar në një sistem të vetëm global të demokracisë, individualizmit dhe tregjeve të lira.
Konflikti midis Islamit dhe Perëndimit
Edhe pse i referohej të njëjtës sekuencë të ngjarjeve, bota pas Luftës së Ftohtë që Huntington parashikoi në 1993 ishte krejt e ndryshme. Në trajtesën e tij me titull “Përplasja e Qytetërimeve”, ai argumentoi se marrëdhëniet ndërkombëtare do të karakterizoheshin jo vetëm nga konsensusi për demokracinë liberale, por edhe nga konflikti midis civilizimeve të tëra, veçanërisht midis Islamit dhe Perëndimit. Huntington argumentoi se ndryshimet e konsiderueshme në kulturë dhe fe do ta shtynin shekullin e 21-të në drejtim të luftës ndër-civilizuese. Linjat e gabimeve midis civilizimeve do të bëhen posaçërisht “linjat e betejës së së ardhmes”.
Ndërsa 2020 po mbyllet, megjithatë, asnjë nga këto teori të mëdha nuk shpaloset në mënyrën që parashikuan autorët e saj.
Në vitin 2006, kur forcat amerikane filluan të ngecin në Afganistan dhe Irak, Fukuyama pranoi se “demokracia liberale” nuk mund të imponohej mbi njerëzit pa pëlqimin e tyre. Deri në vitin 2020, ai nuk ishte as i sigurt se “demokracia liberale” ekzistonte më në Shtetet e Bashkuara. Sepse nën Trump, ai beson, Shtetet e Bashkuara janë bërë mishërimi i “kakistokracisë”, një qeveri e “më të keqes”, jo më e mira.
Në shikim të parë, teoria e Huntingtonit për “përplasjen e qytetërimeve” duket më e suksesshme. Tragjedia e 11 shtatorit, sulmet e shpeshta vdekjeprurëse të izoluara ndaj shënjestrave jomuslimane, shpallja e ISIL-it për një kalifat të ri dhe tensionet përçarëse mbi hixhabin dhe statusin e grave muslimane në vendet perëndimore, mund të bëjë që disa të mendojnë se ekziston një konflikt i madh midis botës islame dhe Perëndimit. Në fakt, edhe pse Huntington ndërroi jetë në vitin 2008, teza e tij ka mbetur pika standarde e referencës për të menduar për drejtimin e ardhshëm të marrëdhënieve ndërkombëtare, pasi vetëm në dy vitet e fundit, ajo është cituar më shumë se 35,000 herë në Google Scholar.
Zhvlerësimi i demokracisë perëndimore
Për një numër në rritje ekspertësh (do të ishte më e saktë të thuash “shumica dërrmuese e ekspertëve), kur kjo tezë u botua për herë të parë, ajo u tall me haptazi. Nuk janë thjesht të bindur se këto ngjarje parashikojnë llojin e konfliktit të bazuar në kulturë që Huntington parashikoi se do të shpërthente në nivelin e një kataklizme. Ata kolektivisht nuk pajtohen me bazën reduksioniste të tezës së tërë “Huntington”. Ata nuk pajtohen me të në lidhje me supozimet e tij kryesore se Islami dhe Perëndimi formojnë civilizime monolite, se ndryshimet në kulturën fetare do t’i sjellin ata në një gjendje lufte dhe që të gjithë muslimanët do të pranojnë rendin botëror të Islamit fondamentalist. Niall Ferguson duket se është i vetmi që dëshiron të miratojë profecinë e Huntingtonit si një që mund të bëhet një “fitues i vërtetë”.
Të çarat e civilizimit kanë minuar jo vetëm sistemin botëror të demokracisë liberale të Fukuyama-s, por edhe kohezionin e blloqeve civilizuese të Huntington-it. Rënia e vetë tipareve të rendit botëror amerikan, të tilla si debati i hapur, sundimi i ligjit dhe qeveria e përgjegjshme, gradualisht zhvlerësuan monedhën e demokracisë perëndimore, ndërsa konfliktet e hidhura sektare u bënë një pengesë për perspektivën e formimit të një koalicioni musliman anti-perëndimor.
Rritja e paraqitur e “demokracisë liberale” dhe vënia e civilizimeve të tëra në bazat e luftës u mor nga globalizimi i ideologjive neoliberale dhe nënprodukti shoqërues i reagimit populist.
Neoliberalizmi, i cili u miratua nga pothuajse të gjitha shoqëritë kapitaliste pas viteve 1980, ka rezultuar në një shpërndarje të pabarabartë të pasurisë kombëtare për ata pak që kanë pushtet dhe që përfitojnë më shumë nga politikat që ata promovojnë. Fakti që shumica dërrmuese e njerëzve bien dakord për një situatë në dëm të tyre, është rezultat i gjithëpranueshmërisë së ideologjisë neoliberale dhe vështirësisë së vënies në dyshim të sistemit global që ajo mbështet.
Sulmet ndaj muslimanëve për mbështetje populiste
Populizmi po hyn në skenë, një fenomen që po ndryshon peisazhet politike në të gjithë botën, megjithëse në mënyra të ndryshme. Në Perëndim, populizmi manifestohet si një opinion i pakënaqësisë së krahut të djathtë me qeveritë demokratike liberale dhe institucionet e korruptuara në pushtet. Populizmi i këtij lloji drejtohet nga narrativat që identifikojnë elitat urbane dhe të huajt shumëkombësh si armiq të vërtetë të shtetit.
Në Azinë Jugore, populizmi ka kontribuar në ligjërime që identifikojnë pakicat fetare si pengesa antikombëtare për unitetin dhe zhvillimin. Si në Indinë e Modit ashtu edhe në Sri Lankë, muslimanët po sulmohen për të fituar mbështetje populiste për politikat që dobësojnë kundërshtimin ndaj regjimeve të tyre dhe dobësojnë verifikimin kushtetues të përdorimit të tyre të pushtetit.
Ndërsa Huntington ishte kredituar për përfshirjen e një dimensioni populist në tezën e tij mbi “përplasjen e civilizimeve”, ai nuk parashikoi që rruga që populizmi mund të provokonte tensione brenda-shtetërore aq sa do të ngrinte antagonizma ndër-civilizuese.
Një kthesë e caktuar drejt autoritarizmit, për të kompensuar disidencën popullore, po bëhet një tipar i politikës në Azi, Lindjen e Mesme dhe Amerikën e Jugut, dhe në të vërtetë në Perëndimin demokratik gjithashtu.
Një ekspert politik, duke parë topin e kristaltë sot, mund të parashikojë pjesën tjetër të shekullit 21 jo në aspektin e luftës së afërt civilizuese, por përballë trazirave shoqërore në rritje. /tesheshi.com/
