Në krizën e paprecedent në PD, çështja është se Basha, edhe pse u shkëput guximshëm, gati pabesueshëm nga Berisha, ai është prapë një berishist në brum politik.
Kriza individuale e Bashës është se ai, si një defekt të trashëgueshëm personaliteti, nuk ka arritur të jetë Basha, thënë kjo, në një kuptim profili të spikatur individual, me disa të veçanta tërheqëse. Është i zakonshëm deri në mërziti. Kulturalisht është një dramë. Asgjë s’të mbetet nga ai pasi e dëgjon. Karriera e deritanishme politike e vërteton këtë. Flet shumë por s’thotë asgjë, me shumë përgjegjësi por me aspak gjurmë. Ai u afirmua nga Berisha, u rrit e u mbajt nën hijen e tij dhe është i dënuar të jetë ai.
Mjafton një detaj i fundit: akuzoi Berishën se ai po bashkëpunonte me Ramën. Pra, e njëjta gjë që Berisha thotë për të. Që do të thotë se është ana tjetër e të njëjtës medalje. Pra, edhe kur e sulmon Berishën, nuk është Basha por Berisha. Nuk arrin të ketë as diferencë ligjërimore e as kulturore. Politike jo e jo. Kjo vlen për çdo rast.
Në fakt ky është një sindrom që vuan e gjithë PD-ja. Nuk ka patur PD në një kuptim politik të fjalës. Ka patur vetëm Berishë me sigël partie. Kush ka qenë apo kush është në atë parti, i ka të zeruara tiparet e personalitetit individual, pasi është i dënuar të instalojë instrumentat mentale të Berishës, tipologjinë politike të këtij të fundit, që më pas përcillet nga ligjërime dhe qëndrime në unison: drunjësi, vrazhdësi, egërshani, sipërfaqësi. Dhe ky berishizëm në çdo qelizë po ha e tret PD-në. Një forcë që rron me akuza e jo ide, me konspiracione dhe jo mendim, dy tipare bazë të profilit politik të Berishës, po shqyhet pikërisht mes vedi nga akuzat dhe konspiracioni. E thjeshtë dhe dramatike njëherësh! /tesheshi.com/
