Nga Bardha Nergjoni
Eshtë e rëndë që nga një qytet i tillë të vijnë lajme si i ai pak ditëve më parë për një burrë që var dy fëmijët e tij e më pas veten. Një lajm i tillë i nuk i shkon njerëzillëkun, në kuptimin më universal të fjalës, por kur vjen dhe nga Korça se ç’të le një shije të keqe. Sepse kur përmendet ky qytet, mendja të shkon gjithnjë tek diçka vërtet aristokratike.
E dini? Në një kuptim Korça nuk është shqiptare; dhe jo thjesht për faktin se ndër të rrallat qytete shqiptare i shtrirë në fushë që nuk përmbytet, sado rreshje të ketë. Ajo të befason për mirë dhe për shumë gjëra të tjëra, në raport me këtë Shqipërinë e lodhur të post-komunizimit në përpëlitje për të ndërtuar medemek një demokraci, që shfaqet ngado.
Një ndalesë e thjeshtë në këtë qytet, një shëtitje në pedonale, një vëzhgim i muzeut, një sy i hedhur pazarit të vjetër gati në përfundim të rikostruksionit, vilat e bukura karakteristike, pastërtia, kalldrëmi, njerëzit mikpritës dhe restorantet tradicionale janë pak për të përshkruar këtë qytet.
Ditën është një qytet plot jetë e ndërsa natën mbizotëron magjia e kalldrëmeve, ndriçimi festiv, qetësia që rrallë në ndonjë qytet tjetër e gjen, mungesa e mbeturinave dhe harmonia estetike mbretërojnë gjatë duke të lënë një shije të këndshme që të bën gjithmonë e gjithmonë ta duash më shumë dhe të rikthehesh në qytetin e serenatave.
Rrugët e Korçës janë të gjitha të përfunduara dhe vetë banesat të ofrojnë një imazh të pa bëra pis nga objekte të shëmtuara të bën gjithmonë e më shumë të mendosh se Korça nuk ngjason me kaosin urban në vend, që Korça vetë me këtë imazh nuk është shqiptare.
E mundohesh në shëtitjet përreth të gjesh një element për t’i nxjerrë jo aq perfekt korçarët, por veç kullës në fund të pedolanes vështirë se gjen. Edhe atë duket sikur e kanë vënë për të luftuar syrin e keq dhe as korçarëve nuk u bën më përshtypje dhe duket sikur e kanë pranuar me këtë funksion.
Mes aromës së tymit të sobave, dhe serenatave korçare, tek-tuk me zë të ulët, vështirë se gjen një gjë për t’i sharë korçarët. E ndërsa është duke përfunduar së rikonstruktuari pazari i vjetër, një ndërhyrje thelbësore për historinë e këtij qyteti, Korça përgatitet për festa.
Vetë korçarët nuk ngurrojnë ta lavdërojnë qytetin ku jetojnë pasi tashmë e dinë mirë vlerën e turizmit ku çdo fundjavë hotelet janë plot, restorantet po ashtu dhe jeta e ëmbël në Korçën e bukur vazhdon.
Në këto ditë të 100-vjetorit të Korçës si krahinë autonome, korçarët kanë çfarë kujtojnë dhe krenohen pasi ky qytet ka një histori të begatë jo vetëm për identitetin e saj por edhe për bashkëjetesën midis feve.
Korça mund të konsiderohet i vetmi qytet shqiptar që ka shpëtuar nga kaosi urban, një qytet që po ndërton çdo ditë e më shumë turizmin duke i kapitalizuar në maksimum ato resurse që trashëgon e vlera që disponon.
Ato vargjet naimjane, “lumja tij, oj Korçë oj lule/ që le pas shoqet e tua/ si trimi në ballë u sule/ ta paçim përjetë hua!…vazhdojnë të mbeten epistolare, edhe në kuptimin e modelit të një qyteti ndryshe që ofron. /tesheshi.com/
