Nga Ermir Hoxha
Javë pas jave e kohë pas kohe, Saimir Tahiri, pa dëshirën e tij, e qeras publikun me të dhëna, qofshin dhe thjesht indicie, të cilat tregojnë se ai nuk është thjesht një viktimë rrethanash të rëndomta; thënë ndryshe, si njeri i duhur në kohën e vendin e gabuar.
Së fundi, PD ofroi një fakt, atë të një police sigurimi të Audit të tij shitur Habilajve, ku tregohej bashkëpronësia e tyre mbi automjetin, pasi që të dy, ai dhe Artan Habilaj, kishin emrin aty.
Demokratët shënuan sakaq një risi në aktivitetin e tyre politik, pasi e çuan faktin në prokurori, pa e lënë atë thjesht si një denoncim mediatik.
Është plotësisht e vërtetë ajo që ka thënë Tahiri në lidhje me shitjen e makinës, pra që njeriu bën veprime të cilat mund t’i kushtojnë shtrenjtë, dhe me të tilla është e mbushur jeta e gjithsesecilit. Mbrojtja që Tahiri i bëri vetes me aktin e shitjes te ca “kushërinj të largët”, me alibinë e mosdijes se me ç’njerëz ishte pjekur, ishte vërtet bindëse. Por me ç’kanë treguar faktet e dala deri më tani, raporti mes tyre përgënjeshtron “kushërinj të largët” si tezë. Tahiri e ka përdorur automjetin e tij edhe pas shitjes, kjo gjë nuk përbën më mister, dhe polica e sigurimit është vërtetuese e kësaj.
Po pse vallë? Mos ndoshta vetëm malli për një automjet të dashur, apo nevoja praktike për ta patur në raste të caktuara, edhe pse në kushte pushteti kjo nevojë ngjan si humor?
Në fakt, e gjitha çfarë Tahiri po i ofron publikut nga karriera e tij si ish-qeveritar, është një ndërthurje e reales me fiction-in.
Si dhe nisja e karrierës së tij politike në PS, ka diçka prej surreales. Ai shfaqet befas në llogoren e parë të protagonizmit partiak, ardhur nga një anonimitet publik e të dhëna arimore jo-simpatike; shndërrohet në të besuarin e Ramës në frontin opozitar, edhe pse pa shumë talent në ligjërim, madje bezdisës e antipatik në këtë pikë, derisa në kushte pushteti qeverisja merr dhe trajta të portretit të tij në kuptimin përfaqsues. Rama e konsideron ndër ndër yjet tij në ekipin e Rilindjes, ndonëse të dhënat e terrenit flisnin për tjetër performancë në lojë.
Tanimë, pozicionet janë krejt të tjera, devijuar si në një film plot fiction: Rama ka gati në gojë një “jazëk” për të, nëse hetimet e nxjerrin një djall që paska patur veshje engjëlli, siç dhe ka premtuar.
Edhe ngjarja me djaloshin Sota, ku Tahiri ishte prezent në shumë forma në automjetin dhe jetën e tij, e shtojnë me tepër misterin e një njeriu ku droga e paraja i qenkan vërtitur, apo i vërtiten si fantazma rreth e rrotull apo vetë brenda qenies së tij, në mos qofshin diçka reale.
Është vërtet një rast i rrallë, ku ajo çfarë ofron realiteti ngjan si të jetë film. Zakonisht ndodh e kundërta. /tesheshi.com/
