Sipas statistikave, një për qind e popullsisë në botë belbëzon, dhe kjo përqindje është pak a shumë e njëjtë kudo.
Mundësia për të shprehur mendimet e tyre pa asnjë pengesë për shumicën e njerëzve është diçka shumë e kuptueshme. Megjithatë, komunikimi për njerëzit që belbëzojnë, paraqet një luftë të përditshme në një përpjekje për të përmbushur këtë nevojë themelore njerëzore. Këta njerëz bëjnë përpjekje të jashtëzakonshme për të thënë diçka, dhe kjo jo vetëm që ndikon në ritmin e të folurit, por edhe në psikikën e tyre, dhe në këtë mënyrë me kalimin e kohës krijon frikën e të folurit dhe personi fillon të mos flasë në mënyrë që të mos e vë veten në një situatë të palakmueshme.
Paaftësia për t’u shprehur, për të thënë atë që dëshiron, krijon një lloj ankthi. Ndjenja se nuk keni kontroll mbi të folurit tuaj, çon në zhgënjim dhe frustrim tek njerëzit të cilët duhet të luftojnë me këtë.
“Shumë njerëz përshkruajnë se ndjenja më e keqe është kur ju dini se çfarë doni të thoni, por nuk e dini si ta shprehni atë. Por, duket se trupi dhe mendja jonë janë më të adaptueshëm se sa që ne mendojmë, andaj edhe zhvillohet një sistem i mbrojtjes dhe zbutjes së këtij problemi. Njerëzit të cilët belbëzojnë zakonisht kanë më shumë durim se të tjerët”, thonë logopedët.
Mirëkuptimi dhe durimi përmenden si faktorët kryesorë që ndihmojnë njerëzit që belbëzojnë të relaksohen dhe të lirohen nga frika e tyre. Kur është fjala për fëmijët, rolin më të madh e kanë prindërit, të cilët duhet të ketë një marrëdhënie të mirë ndaj të folurit të fëmiut të tyre, në kuptimin që të mos t’i ndërprejnë ata, që të mos i detyronë ata të flasin rrjedhshëm, të mos ushtrojnë presion mbi ta dhe që të dëgjojnë me durim çfarë ata kanë për të thënë.
Pasi fëmijët kalojnë shumë kohë në shkollë, është e nevojshme për të zhvilluar qasje adekuate ndaj atyre fëmijëve që belbëzojnë, në mënyrë që të mos ndjehen inferior për shkak të vështirësive të tyre në të folur, dhe për të kryer normalisht të gjitha aktivitetet shkollore dhe detyrat, si shokët e tyre.
Kështu, logopedët konsiderojnë se është e gabuar që pedagogët të etiketojnë fëmijët që belbëzojnë, dhe t’i detyrojnë ata që të shkruajnë në vend se të përgjigjen me gojë, ose duke i nxitur ata që të përsërisin një fjali të caktuar. Sa më shumë që të flasin në një mjedis të qetë dhe ndjehen rehat, ata do të flasin më mirë.
Ajo që është e një rëndësie të madhe për çdo problem, përfshirë edhe këtë, është se duhet të flasim për këtë, pavarësisht sa mund të jetë kjo pakëndshme, sepse ajo është, në fakt, shumë e dobishme. Pra, nuk duhet të injorojmë problemin dhe të pretendojmë se nuk ekziston, sepse kështu ai nuk do të zgjidhet.
Ajo që shoqëria në tërësi mund të bëjë është që të tregojnë mirëkuptim ndaj këtyre njerëzve dhe ky person të shihet si një tërësi dhe jo vetëm nëpërmjet të folurit. E këtu është me rëndësi edhe qëndrimi i këtyre njerëzve ndaj vetvetes, ata duhet të bëjnë shumë më tepër për veten e tyre, edhe pse ky problem është vështirë të kapërcehet.
Paragjykimi dhe përqeshja nga ana e mjedisit janë ngarkesa shtesë që nuk janë specifike vetëm për vendin tonë. Bëhet fjalë për faktin se shumë njerëz nuk kanë takuar asnjëherë persona që bëlbëzojnë dhe kështu nuk kanë dijeni për këtë problem. Prandaj personat që belbëzojnë shihen si më pak inteligentë, që në të vërtetë është e pavërtetë, sepse, siç tregojnë shumë hulumtime, ata në fakt kanë një IQ mbi mesatare.
Nuk ka asnjë rregull të kurës së belbëzimit. Terapia i ndihmon dikujt, dikujt jo, por ajo që sigurisht kontribuon më së shumti në ndërprerjen ose pakësimin e belbëzimit është marrëdhënia e duhur midis prindërve dhe mjedisit. /tesheshi.com/
