Ditët e para të armëpushimit në zonat e kontrolluara nga kryengritësit në Siri, edhe pse asgjë nuk duket e sigurtë, kanë sjellë mundësinë e rrallë të një shëtitjeje në ajër të pastër. Për disa, kjo do të thotë kënaqësia e thjeshtë e të luajturit jashtë ose e të koloviturit në lodrat që dikur ishin të zakonshme për fëmijët. Për të tjerë, është parë si mundësi për të protestuar.
Gjithsesi, ditët e para të këtij armëpushimi të brishtë kanë sjellë një ndryshim nga rutina e padurueshme në zonat e luftës, ku ditët kalohen shpesh duke u fshehur sa më mirë nga frika e sulmeve ajrore.
Skepticizëm, por edhe shpresë
Armëpushimi i negociuar mes Rusisë dhe Shteteve të Bashkuara supozohej të lejonte kalimin e ndihmave të shumëpritura në qytetin e ndarë të Aleppos. Aty ndihet nevoja për çdo gjë: ushqim, medikamente, shtresa. Por zyrtarë të Kombeve të Bashkuara thonë se nuk kanë marrë garanci për kalim të sigurtë, kështu që kamionët e ngarkuar me ndihma mbeten në kufirin me Turqinë, të paarritshme për ata që i presin me padurim.
Diplomacia drejtohet nga ata në pushtet- që jetojnë dhe punojnë të sigurtë jashtë vendit të shkatërruar nga lufta. Por është populli në Siri që ka më shumë se kushdo për të humbur, e kështu janë ata që duhet të flasin. Për shumë prej tyre, pezullimi i luftimeve është një mundësi për të eksploruar rutinën e jetës së përditshme që ne të tjerët e konsiderojmë të pandryshueshme: të bëjnë një fotografi, të shkojnë në pazar për ushqim.
“Mendoj se të dyja palët, opozita dhe regjimi, janë të lodhur nga kjo luftë e dëshirojnë pak pushim”, thotë Abu Yaman, babai i katër fëmijëve në Damask.
Abu Yaman jeton në Masakin Barzeh, në Damaskun e kontrolluar nga qeveria. Ai flet për një reporter të New York Times që e identifikoi atë me emër të rremë për të mos i cënuar sigurinë.
“U zgjuam vonë dhe hëngrëm një mëngjes të thjeshtë. Pushimet e Bajramit janë të gjata, mjaftueshëm për vizita ndërsa fëmijët kalojnë kohë të mira para se të nisë shkolla”.
Infermierja siriane shpjegon protestën në Aleppo
Modar Shekho, infermierja 28-vjeçare në spitalin al-Dakkak në Aleppo, mori pjesë në një protestë kundër autokolonës së ndihmave të OKB-së që planifikohej të mbërrinte të martën në mbrëmje. Sirianët thonë se çdo ndihmë që kërkon leje qeveritare nga Damasku do të legjitimonte rrethimin. Ata apeluan që në vend të ndihmave të ketë lëvizje të lirë të të mirave dhe njerëzve, por Rusia dhe qeveria siriane thonë se ka rrezik për sigurinë.
Shekho e filmoi protestën me celularin e saj, e ku duken disa dhjetëra njerëz, disa duke mbajtur në duar shenja me një X të errët të kuq përmbi gërmat OKB, si dhe flamuj të Ushtrisë së Lirë Siriane dhe Frontit Al Nusra të riformatuar.
“Njerëzit këtu janë të mërzitur nga kjo situatë e keqe në Aleppo. Gjithçka që përbën nevojë elementare është e taksuar fort, dhe për shkak të rrethimit, nuk ka naftë. Nuk ka pothuajse asgjë elementare për jetën.
Njerëzit këtu kanë nevojë për të marrë shërbim mjekësor dhe e vetmja zgjidhje është të shkojnë në Turqi. Ata kanë nevojë për shumë gjëra, e jo vetëm për këtë ndihmë”.
As ushqim e as rrugëdalje në qytetin e rrethuar
Hala Abdulwahab, 24 vjeç është mësuese e shkollës fillore në qytetin e rrethuar të Madaya-s, në afërsi të kufirit me Libanin. “Ditën e parë të armëpushimit e kalova jashtë, duke u bërë fotografi fëmijëve që festonin Bajramin. Ishte dhe nuk ishte Bajram. Shkova për vizitë tek një mikeshë, vejushë, burri i saj është martir. Ajo ka pesë fëmijë. Bëra fotografi të saj duke larë enët.
Shkova edhe për pazar. Kishte vërtet shumë njerëz, por çmimet ishin super të larta. Bleva kripë, speca, kuba supe, gjysmë litri vaj dhe 10 cigare. Pagova 50 dollarë.
Me sytë e një aktivisti sirian
Provinca Idlib në Siri goditej nga sulme ajrore vdekjeprurëse për çdo ditë përpara pushimeve të Kurban Bajramit, që nisën të hënën në të njëjtën ditë si armëpushimi. Muhammed Najdat Kaddour, 31 vjeç, qytetar-gazetar nga province e kontrolluar prej kryengritësve, Idlib, mori pushim nga dokumentimi i luftës.
“Nuk mbulova asnjë lajm lufte sot. Për herë të parë e kalova ditën duke u kolovitur me mbesën time. Për herë të parë, nuk mora asnjë lajm të fundit nga lëvizjet e forcave dhe të avionëve luftarakë. Takova miqtë, dëgjova muzikë. Është hera e parë që vendos muzikë në makinë. Zakonisht e fik për të dëgjuar uturimën e avionëve në qiell”.
Përgatiti: Juli Prifti – /tesheshi.com/
