Shqipëria, kësaj radhe krahas gjithë botës, po kalon një krizë të paprecedentë për kohët moderne; pandeminë e virusit koronar COVID-19. Eshtë e disata në kohë tranzioni, ku konteksti politik pothuaj është i njëjtë: PS në pushtet, PD në opozitë. Dhe është pothuajse e njëjta gjuhë politike, ndonëse me koronavirusin çështja ndryshon katërcipërisht: është globale dhe jo lokale. Pra, e kjo vlen për opozitën, edhe atë mediatike ndaj pushtetit, që kur të ndërtojë kritikën, makar dhe akuzën, duhet të ketë sistem reference të saktë dhe bindës. Sot e gjithë bota moderne ka rënë. Ose thënë ndryshe, ka dështuar. E mundet, nga ky realitet i paimagjineshëm e tejet irracional, vende të dobëta të rezultojnë më të forta se ato të fortat tradicionale, e kjo për qindra rrethana e arsye, objektive e subjektive.
Fjala vjen, opozita po imponohet me togfjalëshin klisheist “qeveria në dështim”. Pyetje: po jodështimi ç’fytyrë ka në këtë rast, ç’tregues, ç’referencë nga realiteti global?
Kjo krizë vjen pas asaj të tërmetit të 26 nëntorit, ku pas më shumë se 40 vitesh, Shqipëria, e padyshim çdo pushtet, ishte ç’mësuar me pasoja të tilla, ku maksimalisht, në 40 vite, ka patur tek-tuk vetëm krisje murresh. 26 nëntori ishte ndryshe, pasi rrafshoi me qindra banesa, e fatalisht morri mbi 50 jetë. Edhe në kërë krizë, PD i takoi të bënte opozitën. Dhe e bëri siç di ajo, siç po e bën, me çdo zë të saj, pa asnjë diferencë të vogël etike apo logjike nga zëri në zë.
Pra dhe në këtë rast, nuk pati fatin – të mirë apo të keq – që të qe në vendimmarrje, e të shkruante historinë e saj, të mirë apo të keqe.
Kriza tjetër para tyre, ku PD sërish qe në opozitë, e ku nuk i mbetej që të bënte vetëm akuzatoren, e mirëkuptuar nga vetë frustrimi që të sjell ky pozicion inferior, ishte ajo e spastrimit entik në Kosovë. I takoi PS-së që të qe në pushtet dhe të menaxhojë, patjetër dhe me përkrahje ndërkombëtare, një ndër krizat më të rënda humane. Në krye të qeverisjes qe Pandi Majko, siç u lexua atëherë e siç vijon të lexohet dhe sot, më i duhuri, nga aspekti jo aq menaxherial por psikologjik e moral, për të qenë komandant i saj lufte këndej kufirit.
Gjithsesi, edhe atëherë nuk munguan akuzat nga opozita, ndër ato më “Fast Food”-et në artikulim, për vjedhje ndihmash.
Kriza tjetër qe ’97, por ndarë më dysh dhe me të tjera kontekste, pasi buronte nga vetë politika e jo nga faktorë të jashtëm. Pasi PD dështoi ta frenonte e ta menaxhonte që në shpërthimin e saj në shkurt, kjo bëri që nga kjo të humbte pushtetin, duke ia lënë PS ringritjen e shtetit të shkërmoqur në pak javë. Më pas, është e diskutueshme gjithë ajo çfarë ndodhi me qeverisjen e majtë nga ’97-ta e tutje. Eshtë e vërtetë që shtetit u ringrit, madje që dhe ekonomia pati një rehabilitim duke shkuar në pak vite në nivelin e rritjes 7 përqind, por e gjitha kjo panoramë entuziaste u shoqërua me njolla të errëta korrupsioni e degradim pushteti.
Kështu, PD-së ende nuk i dhënë “rasti i artë” për të treguar potencën e vet, atë të pretenduarën në kushte opozite, se mund ta menaxhojë siç duhet një krizë.
Kujtojmë se në Shqipërinë e tranzicionit, të vetmen fatkeqësi që kanë përfshirë dy qeverisjet, kanë qenë ato me përmbytje.
Nën “Berishën 2” pati disa sosh, në Shkodër sidomos, e nën “Ramën 1” po ashtu, por në jug. Në rastin e parë, PS -ja në opozitë ngriti akuza nga pushtetit, e më pas u detyrua vetë të testohej në situata të ngjashme. Diferenca qe se Rama e mbrojti stilin dhe metodën e tij të përballimit dhe rehabilimit, ndërsa PD, teksa hodhi akuzat klasike, nuk preferoi të tregojë avantazhet e saj kur përballej me Shkodrën nën ujë, ndaj PS kur iu përmbyt jugu. /tesheshi.com/
