Zv/ministri i Jashtëm i Kosovës Gjergj Dedaj, tashmë i planifikuar për t’u transferuar ambasador në Maqedoni, shkaktoi një furtunë reagimesh me një deklaratë të tij kontraverse, aspak diplomatike e në përputhje me postin që mban, duke u shprehur me mllef kundër Turqisë e quajtur atë “Shtrigë e Ballkanit”.
Puna ia do që për çfarë ka në zemër ta kafshojë gjuhën; aq më tepër kur është fjala për një fqinj me raporte të shumënashme, e jo një vend që nuk shoqërohet me kosto po t’ja ndysh emrin. Së këndejmi, ai nuk vlen më për të mbajtur asnjë post shtetëror në diplomaci. Me gjuhën e tij çapraze, ai nuk plotëson as kriterin minimal për t’ju besuar një detyrë diplomatike. Dhe kjo është më e pakta, por më e rëndësishme në planin zyrtar e politik.
Në planin shoqëror më pas është akoma dhe më e rëndë. Dedaj në fakt nuk është i vetmi i një skote në të gjithë hapësirat shqiptare që e kanë acidituar turkun. Të ushqyer nga një propogandë e literaturës historike të komunizmit, ku lëndën poetike të romantizmit të Rilindjes e kanë klasifikuar si dëshmi historike, ata nuk rreshtin së demonizuar, më e para Turqinë e sotme të otomanizmit të djeshëm, dhe e dyta këtë të fundit si ish-perandori. Një pasuri literature historike në këto 30 vite, nuk ka mundur t’jua shkulë nga koka një masë tumoriale mendimi, a më mirë të thuhet fiksimi, mbi një periudhë histoike, ku më e pakta ngatërrojnë trashësisht otomanët me turqit, dy nocione me shumë dallime, duke nisur që nga ajo nacionale. E gjitha kjo shpërfaqet më pas me urrejtje patologjike që nuk ka fije racionaliteti. Dhe më së shumti kjo ndodh kur bëhen bashkë në urrejtje Turqia e Serbia. Dhe do mjaftonte kjo ngjizje për të kuptuar se ç’marrëzi e karakterizon një urrejtje të tillë. Nëse në rastin serb, urrejtja bazohet tek të dhënat e qarta mbi krime të provuara, me emra, vende, data, pyetja shtrohet se kur shfaqen këto në rastin turk, apo otoman, si ta dëshirojnë? Pra, nëse çdo familje kosovare – meqë është fjala për precedent kosovar – ka një të afërm, ose disa, vonë apo herët, të vrarë e masakruar nga serbi, me emra, vende dhe data, a ka diçka të ngjashme në rastin turk? Nëse po, a mund ta na i ofron ndokush, sidozot zv/ministri Dedaj apo kallësit e flamurit turk në Gjakovë, që nuk e di për ç’arsye, britnin dhe për kalljen e Erdoganit.
Pra, kë ka vrarë turku, ku, si dhe për ç’arsye, për ta përligjur të gjithë këtë urrejtje? Ka bërë luftra? Patjetër. Por lufta si konotacion nuk përcakton krimin. Serbët kanë bërë dhe luftë me kosovarët, në kuptimin ushtarak, siç dhe me kroatët e boshnjakët; por Srebrenica nuk ishte luftë, ishte krim. Ashtu si Krusha e Madhe. Ndërsa Kosharja ishte luftë. Pastaj, sipas shkencave historike, invazionet perandorake luhaten mes përcaktimit pushtim dhe sundim, në bazë të konteksteve dhe të elementëve konotativë të dy nocioneve.
Nuk është e vështirë për ta kuptuar se një linjë antifetare, e kamufluar dhe e mirëstruktuar psikologjikisht, fshihet pas gjithë këtij anti-turqizmi që ka për ithtarë dhe zëra katolikë nga Gjakova apo gjetiu në hapësira të tjera shqiptare. Muaj më parë, në Mirditë u sulmua një biznes turk në zonë, për faktin se kishte skalitur flamurin e vet nacional – krahas dhe atij shqiptar – në një hapësirë toke.
Dhe prapë pyetja është: për çfarë dhe pse? Në emër të ç’vuajtje, ç’krimi, ç’ndëshkimi, ku, si, pse?
Se ja, ata që dogjën flamurin turk në Gjakovë, për ç’arsye duhet ta kallnin dhe Erdoganin?
Pak kohë më parë, një ndër penat më intelektuale shqiptare, Ardian Vehbiu, duke iu përgjigjur një turkofobie, solli si shembull gjyshen e tij gjirokastrite, qytetin ku është lindur e rritur dhe ai. Vehbiu, ndoshta nuk e kish vënë re më parë, por nga e sotmja iu freskua e djeshmja me gjyshen duke kujtuar se, thënë pak a shumë, nga ajo, gjyshja, e lindur dhe e rritur nën osmanllinj, kurrë nuk kishte dëgjuar prej saj që të nxirrte një fjalë të ligë për “turkun” sa ishte gjallë. /tesheshi.com/
