Në një dedikim kushtuar shkrimtarit Ismail Kadare, me rastin e 85-vjetorit të këtiji të fundit, kryeministri Rama ka bërë një ndarje mes tij dhe Lubonjës sa i përket emrit, rolit dhe vlerës së Kadaresë.
Pa e përmendur me emër, apo ndoshta pa e patur fare ndërmend nominalisht Lubonjën si një ndër kundërshtarët e betuar të shkrimtarit, të cilin vijon ta konsiderojë një ushqyes të nacionalkomunizmit, Rama veçon në dedikimin e tij pikërisht kritikët e Kadaresë.
“…..Po e le këtë shënim() me një falenderim të thjeshtë, pa pretenduar asgjë më shumë se sa shprehjen e mirënjohjes së madhe ndaj Ismailit për monumentin fantastik që i ka ngritur gjuhës shqipe, duke ma bërë edhe më të madhe dashurinë për këtë gjuhë të hatashme, të cilën ne shqiptarët kemi fatin të flasim e të shkruajmë si gjuhë amtare; për kënaqësinë e jashtëzakonshme të udhëtimeve në botën e ngjarjeve, personazheve, emocioneve që ai ka jetësuar me lehtësinë e një magjistari, nxjerrë në dritë fuqinë e një ekzorcisti dhe magazinuar me saktësinë e një gjirokastriti; për hidhërimet që u ka shkaktuar mediokërve e për buzëplasjen që u ka provokuar xhelozëve me suksesin e tij jehues në dhjetra gjuhë të kësaj bote, e patjetër edhe për debatin e pambarimtë mes barrikadave, ku janë rreshtuar përballë tash 30 vjet, admiruesit e shkrimtarit dhe gjykatësit e qytetarit a thjesht njeriut Ismail Kadare – ku unë vetë kam mësuar e kuptuar jo pak me kalimin e viteve…”, shkruan Rama.
Por ndërkohë, duhet kujtuar se në mesvitet ’90-të, në revistën “Përpjekja”, Lubonja e Rama, i pari më shumë e i dyti më pak, do e kishin në shënjestër Kadarenë; Lubonja me shkrime të thukëta kritike, e Rama me ironi të holla, duke kujtuar pritjen e gjatë të shkrimtarit për të marrë Nobel-in, e cila vazhdon si pritje dhe sot.
Por, duke iu shmangur pjesës ideologjike të veprës, Rama veçon shqipen në veprën e Kadaresë, siç shkruan pak më sipër.
Më tej, ai vlerëson dhe përkthimet e Kadaresë nga rusishtja, sidomos sjelljen në shqip të Majakovskit.
“Ah, krejt personale kjo, po edhe për Vladimir Majakovskin, gjeniun vullkanik të poezisë ruse, që po të mos ekzistonte Ismail Kadareja nuk do ta kisha njohur kurrën e kurrës dot, në një prej takimeve më të mahnitshme të jetës sime me letërsinë!
Po ndalem këtu dhe duke uruar sot bashkë me ditëlindjen e tij edhe që gojëdhana se Ismaili nuk shkruan më, të jetë vetëm një lojë e tij e radhës me personazhet e jetës reale, ku ai gjithnjë ka qenë si një i huaj me prejardhje e me pashaportë shqiptare, fjalën e fundit të këtoj urimi ia le Majakovksit të shqipëruar prej Kadaresë:
“Mendimin tuaj,
që ëndërron në trurin e butë,
si lakeu i dhjamur në kanapenë me zdral,
do ta tall me zhelen e përgjakur të zemrës;
gjersa të ngopem, idhnak e brutal”, shkruan shefi i qeverisë shqiptare, edhe vetë ardhur nga bota e letrave në një pjesë të karrierës parapolitike, duke qenë një ndër publicistët më të spikatur shqiptarë, sipas modelit të brezit të viteve ’30-të. /tesheshi.com/
