Më 9 korrik, Davutoglu, kryeministri turk në detyrë, u ngarkua nga presidenti Rexhep Tajjip Erdogan me detyrën e krijimit të qeverisë së re.
Ai sot do të nisë raundin e parë të negociatave me partitë parlamentare, duke takuar së pari Kemal Këllëçdarogllunë, kryetarin e partisë kryesore të opozitës, CHP-së. Për të vijuar të martën me takimin me udhëheqësin e Partisë së Lëvizjes Nacionaliste (MHP), Devlet Bahçeliun, e të mërkurën me Selahattin Demirtashin, bashkëkryetarin e Partisë Demokratike Popullore (HDP).
Davutoglu tani ka në dispozicion 45 ditë për të formuar një qeveri rreth AKP-së, partisë që fitoi në zgjedhjet e 7 qershorit. Në rast se ai dështon në misionin e tij, presidenti do t’ia ofrojë detyrën e krijimit të qeverisë brenda të njëjtit afat kohor partisë që doli e dyta në zgjedhje, republikanëve të CHP-së. Po qe se dhe kjo përpjekje rezulton e pasuksesshme, presidenti do të kërkojë mbajtjen e zgjedhjeve të reja, që me gjasa mund të jenë nga fundi i nëntorit, dhe do të caktojë një kryeministër brenda pesë ditëve për të formuar një qeveri të përkohshme, të përbërë nga përfaqësues të katër partive parlamentare.
Në një iftar të shtruar të dielën në mbrëmje nga partia e tij, kryeministri në detyrë u përcolli dy mesazhe partive të tjera politike, atë se “presidenca nuk është në diskutim, “ e se AKP-ja “nuk ka asnjë parakusht për qeverinë e koalicionit”.
Davutoglu tha shkoqur, “Ne nuk kemi asnjë paragjykim apo parakusht në lidhje me qeverinë e koalicionit që do të formohet. Ne nuk do të përfshihemi në ndonjë debat jo të lidhur me formimin e një qeverie koalicioni. Nuk do të lëmë askënd në mënyrë të veçantë të shtrojë për diskutim legjitimitetin e presidencës.”
Kryeministri deklaroi se do t’i diskutonte zemërhapur me udhëheqësit e partive të tjera të gjitha mendimet, sugjerimet dhe mundësitë.
Partia për Drejtësi dhe Zhvillim, AKP-ja, doli e para në zgjedhjet e 7 qershorit, por nuk siguroi dot numrin e duhur të vendeve në parlament për ta krijuar e vetme qeverinë. Në situatën aktuale çdo zgjidhje është e mundur, por alternativa më e besueshme është një koalicion i madh me partinë kryesore të opozitës, me të majtët e CHP-së, ose me të djathtët e MHP-së.
Turqia gjendet në një situatë të tillë për herë të parë që nga viti 2002, kur AKP-ja i fitoi bindshëm zgjedhjet dhe e udhëhoqi e vetme vendin, gjë të cilën e bëri dhe në zgjedhjet e 2007-ës dhe të 2011-ës. /tesheshi.com/
