Nga Eva Gjura
Ai sot mund të quhet pa dyshim një “senator” i së djathtës, jo aq për jetëgjatësinë në politikë, sesa për një lloj sharmi që vijon të ruajë, një tis fisnikërie, por dhe aftësie të qartë artikuluese për çështjet e politikës, sa asnjëherë nuk është i mërzitshëm dhe gjithëherë i nevojshëm. Kësaj here, i jemi drejtuar me një set pyetjesh paksa ndryshe, prej së cilave kemi marrë ca përgjigje mjaft të vlefshme, për të djeshmen, të sotmen dhe të ardhmen. Janë aty pengjet e së djeshmes në politikë, dhe sidomos arsyeja se përse flet rrallë në parlament, – nganjëherë harrohet që është aty – ndërkohë që duhet të fliste më shumë se gjithë të tjerët, për dy arsye: ka një sinqeritet si pakkush në politikë, si dhe kur hapë gojën di se ç’flet …
Nuk besoj ta teprojmë e t’ju quajmë “senator” të së djathtës. Çerek shekulli në politikën e erës demokratike, me një përvojë të jashtëzakonshme. Dhe ja ku jemi sot, sërish një vend me superprobleme, me superngërçe për kilometra katror. Kjo kohë më e rëndë, apo e ajo e ‘90 – ‘91-shit?
Unë gjykoj se është më e rëndë tani, sepse në ’90 – ’91 ishte një ndryshim epokal, vështirësitë ishin të pafundme, por ishte edhe shpresa shumë e madhe, që me ndryshimet, me demokratizimin e Shqipërisë, me rikthimin në një shoqëri pluraliste, me një ekonomi të mbështetur në biznesin privat, do të vinin zhvillime pozitive dhe në fakt nuk është se nuk ardhën. Mirëpo sot problemet janë të shumta, disa janë edhe të agravuara, nuk është e njëjta shpresë, nuk është i njëjti entuziazëm përsa i përket sistemit të ri të ndryshimeve dhe kjo i vështirëson të gjitha proceset që janë sot. Duket si paradoksale, por unë gjykoj se sot është më vështirë sesa ishte 25 vjet më përpara.
A mund të ishte ndryshe rrugëtimi i Shqipërisë në këto 25 vite, apo pavarësisht dëshirave, dhe pavarësisht asaj ç’ka nuk na pëlqen, kjo ka qenë dialektika e tranzicionit?
Ne kemi një prapambetje e natyrës objektive, që ka faktorë shekullorë. Sistemi ynë asnjëherë nuk ka qenë një sistem i afruar me demokracinë. Shqipëria ka kaluar nga feuadalizmi në komunizëm të ekzagjeruar; dhe të gjitha trashëgimitë negative që kjo shoqëri ka, do t’i reflektonte kur të përballej me situatën e re shoqërore. Por unë them se përtej kësaj prapambetjeje historike, pamundësisë për t’i mbushur të gjithë vonesat historike që kemi me Europën, gjykoj se një përqindje të madhe këtu ka edhe keqqeverisja e Shqipërisë në këto 25 vjet dhe këtu nuk përjashtoj as njërën palë. Këto e kanë përshkallëzuar prapambetjen shqiptare. Po të shikosh vendet fqinje si Maqedonia, Mali i Zi, janë vende të cilat rrotullohen në të njëjtin nivel ekonomik, në të njëjtën shkallë demokratizimi dhe janë të administruara shumë mirë, si ekonomi, si demokraci dhe kanë bërë hapa shumë më përpara; dhe kushdo që kalon kufirin e shikon se jeton në një realitet të ndryshëm ekonomik nga ky i Shqipërisë. Kanë trashëguar edhe ato probleme, por gjatë këtyre 25 viteve kanë rikuperuar një pjesë të këtyre problemeve, ndërsa ne akoma jo.
Le ta nisim nga starti: ju keni qenë pjesë e qeverisjes së PD-së që 92-shin. Mos që atëherë u bënë gabime që më pas u majisën vit pas viti? Fjala vjen, çështja e pronave për të cilën ju jeni shumë i ndjeshëm…?
Po, starti ishte gabim. Por nuk është vetëm kjo, sepse një start mund të jetë gabim, pasi nuk e dimë se çdo të ndodhë në të ardhmen dhe çfarë na pret, por ne vazhdojmë të gabojmë edhe kur gabimet janë verifikuara. Ne kemi mësuar nga gabimet tona, jo nga gabimet e të tjerëve. Një shoqëri e zgjuar, një lidership i mirë, mëson nga gabimet e të tjerëve dhe i eviton ato më pas. P.sh çështja e pronave, e cila tërhiqet zvarrë prej 25 vitesh dhe përveç problematikës që ka prodhuar, sërish akoma nuk ka gjetur zgjidhje. Kjo është një temë e madhe, e cila tregon sesa dritëshkurtër u treguam në atë kohë dhe që vazhdojmë të tregohemi.
Të njëjtën gjë gjykoj edhe në ndërtimin e shtetit shqiptar. Gjasme kemi tentuar se pas çdo katër viteve apo tetë viteve, sipas alternimeve politike, ta rindërtojmë shtetin, t’i japim formën e mazhorancës së qeverisjes së momentit. Por nuk po shkoj larg, seanca e fundit parlamentare ishte treguesi se ku jemi me nivelin e shtetformimit, që kush vjen do t’i gllabërojë të gjitha, me gjykata, me prokurorë me polici, dhe i konsideron institucionet e shtetit si çomangë për t’i rënë kundërshtarit që ka përballë; gjë që ndodhi edhe kur ishte kjo opozitë në mazhorancë. Edhe ky është një nga defektet me të cilat e nisëm që në fillim dhe që e vazhdojmë ende.
Le të qëndrojmë tek prona. Debati politik i ditës, e ka lënë paksa në hije një ligj të miratuar pronash nga qeveria e tanishme, por që palët e interesuara, pronarët më saktë, e kanë parë atë, më e paktë që mund të thuhet, si të padrejtë. Cili është objeksioni juaj?
Kjo i bie një të “mirë” qeverisë shqiptare, sepse gjykoj se nuk ka për të qenë kështu. I bie për të qenë e mbrojtur ligjërisht para gjykatës së Strasburgut, sepse ka gjetur një justifikim ligjor për t’i refuzuar çështjet e të drejtës pronësore, por kjo nuk u sjell sgjë të mirë pronarëve të vërtetë, as situatës në vetvete dhe as situatës së shtetit shqiptar, sepse formula nuk është zgjedhur për të zgjidhur çështjen e pronës, është për të zgjidhur çështjen e shteti, i cili e kishte praktikisht të pamundur të kompensonte vendimet e gjykatës. Ky ligj është bërë për të zbutur një nga efektet anësore që sillte çështja e pronave, pasi në fakt çështja e pronave mbetet po ajo që ishte më parë, që do të thotë, pamundësia për t’u rikthyer prona, pamundësia për t’u kompensuar pronat.
Nga kjo pikëpamje, unë do të them se ka shtuar rrëmujën dhe pakënaqësinë. Kjo qeveri, po të kishte një vizion më të qartë për pronën dhe një dëshirë për ta zgjidhur edhe me këtë katrahurë që ka trashëguar, ka shanse për t’i dhënë një zgjidhje më të moralshme çështjes së pronës. Unë do ta kisha zgjatur në kohë. Problematika e pronës u krijua për 45 vjet dhe ka 25 vjet që nuk po gjen zgjidhje; dhe nuk do të më shqetësonin edhe 20 vjet të tjera sikur të merrej seriozisht me të, sepse prona është diçka që trashëgohet brez pas brezi: dhe me qëllim e vetëm për t’i dhënë zgjidhje çështjes së pronarëve, nuk do të shqetësohesha për kohën por do të shqetësohesha për të drejtën dhe të padrejtën.
Jeni ndër ata emra të djathtësh për të cilët Rama ka shprehur gjithnjë konsideratë, e madje u ka bërë dhe ofertë për t’ju patur në krah, aty ku vërtet ju jeni adapt. A duhet të ndodhte kjo në hartimin e ligjit të pronave dhe a do ia kursenit kontributin tuaj nëse do ju ftonte ta jepnit atë?
Unë jam i gatshëm jo vetëm për këtë, por edhe për disa tema madhore. Këtë e kam thënë me kohë. Kjo duhet të ishte rruga më e mirë për shoqërinë dhe për politikën shqiptare, që për tema shtetformuese të gjendej një ekuilibër, një konsensus. P.sh prona. E vetmja mënyrë për të zgjidhur çështjen e pronës është të gjendet një konsensus bashkëpunimi midis dy palësh. Pse nuk është zgjidhur deri më sot? Sepse prona nuk është trajtuar si cështje e së drejtës, as si çështje e moralit shoqëror, por ka qenë trajtuar thjesht si çështje elektorale. Që do të thotë që këto që janë përfitues mbi abuzimin e pronësisë janë shumë më tepër sesa ato që humbin. Pronarët e rinj abuziv janë më të shumtë në vota sesa pronarët e vjetër, dhe çdo parti që ka ardhur në pushtet ka shkuar të mbledhë vota jo të zgjidhë çështjen e së drejtës.
Nga kjo pikëpamje, sigurisht që çështja e pronarëve ka qenë e humbur që në princip. Po të trajtohet si çështje e shtetit të së drejtës unë jam i sigurt që do të zgjidhet, sepse abuzuesit që kanë përfituar mbi pronën e të tjerëve do të detyroheshin që të paguanin. Po kur do të paguajnë? Kur të mos ekzistojë nxitja nga njëra palë apo pala tjetër, që kur të vij unë në pushtet ju nuk paguani, do t’ju legalizojmë pa para apo do t’jua falim tokën. Histori që kanë ndodhur me të dy krahët e qeverisë që kanë drejtuar vendin këto 20 vitet e fundit. Po të puqet mazhoranca e sotme me opozitën, unë them se do ta rregullonin me një një ligj i cili nuk deformohet në funksion të zgjedhjeve të ardhshme.
Le të mbetemi sërish tek “pronat”: a nuk ju duket se ka një paradoks teksa klithet për “reformën në drejtësi”, pra që i bie të klithet për drejtësi, por që nga tjetër hartohen ligje që në thelb janë të padrejta?! Mos vallë kanë nevojë për t’u dhënë leksionin se drejtësia, para se të jetë ligj është princip?
Ka disa shtylla mbi të cilat qëndron një shtet i së drejtës dhe një demokraci parlamentare si kjo që pretendoj, në të cilën duhet të bien dakord të dy palët për t’i dhënë jetëgjatësi, efikasitet këtyre ligjeve që propozojnë, që ligjet të mos deformohen në funksion të zgjedhjeve të ardhshme; dhe kjo në radhë të parë është prona. Në radhë të dytë, kjo që po diskutojmë sot. Nëse sistemin e drejtësisë, çdo mazhorancë që vjen tenton ta deformojë në funksion të vet, ta përdorë si armë kundër kundërshtarëve apo ta përdorë si mbulesë për problemet e veta, sigurisht që drejtësia do të jetë gjithmonë në funksion të politikës, do të korruptohet dhe do t’i shkojë prapa atyre që janë në pushtet dhe, si këmbim i ka duart e lira që të bashkëpunojë me krimin, sepse në fund të fundit paratë, gjykatësit e korruptuar nuk është se i marrin nga politika; ata marrin funksionet nga politika, paratë i marrim nga krimi ordiner nga korrupsioni.
Është një rast shumë fatlum për Shqipërinë që përtej gabimeve që ka bërë 25 vjet, të gjejë një formulë bashkëpunimi ndërmjet palëve edhe kjo është një shtyllë ku qëndron shteti. Nuk është se dilet kokëlartë dhe pa probleme, por dilet ama dhe kjo është e rëndësishme, që të dilet nga bataku në të cilin hymë. Por, në rrethanat që ka Shqipëria unë them se duhet të gjejmë konsensus edhe për disa tema shumë të mëdha, sidomos për reformat ekonomike, sepse këto ekonomi që rrënojnë në mënyrë sistematike njëra-tjetrën, vetëm e vetëm për të ngritur grupe politike mbi interesat e shtetit, kjo sigurisht që nuk ka ndonjë të ardhme. Sepse, nëse çdo katër vjet çdo qeveri sharron këmbët e karriges ky është shkatërrim, sepse ata nuk po sharrojnë vetëm këmbët e karriges së pushtetit të tyre, por po hanë bukën e këtij populli, po zvogëlojnë pjatën e mijëra fukarenjve që jetojnë në këtë vend.
Jeni pjesë e opozitës dhe si i tillë do ju bëj një pyetje që lidhet me këtë fakt. Opozita akuzon mazhorancën si arrogante në sjelljet e saj politike. Por a nuk ju duket se dhe opozita vetë ka një lloj arrogance, në kuptimin që nuk artikulon asnjë lloj ndjese për një keqqeverisje me rekorde të dukshme negative që la, i mungon modestia, urtësia në veprimet e saj, duke e lënë veten të vegjetojë në një krizë morale dhe idesh, ndërsa betejat politike i bën se duhen bërë?
Kjo është drama dhe defekti i kësaj politike shqiptare, sepse politikat duhet të jenë në një dialektikë normale, që do të thotë, kush ka humbur ka gabuar dhe duhet të shikojë përpara. Këtu ndodh çuditshëm. Se opozita e sotme ka shqetësim më të madh jo atë që do të ndodhë përpara, por si do të mbrojë atë që ka bërë vetë para 8 vitesh. Dhe duket se opozita sot ka shqetësim më të madh jo atë që do të ndodhë përpara, por sesi do të mbrojë zullumet që ka kryer dhe këtu hyjnë tezat e gabuara politike, implikimet e disa personazheve. Këtu opozita nuk është për t’u mbrojtur nga zullumet e së kaluarës, por për të projektuar të ardhmen. E nesërmja nuk mund të ndërtohet me njerëzit e së djeshmes. Koha ka vetëm një kahje: të shkojë përpara dhe bashkë me kohën duhet të shkojnë njerëzit e rinj, idetë e reja, jo si ditëlindje por si ide.
Këtu ka shumë që janë nostalgjikë dhe nuk kanë hall se çfarë do të ndodhë përpara, por kanë hall se po na akuzojnë për atë që ka ndodhur dje dhe kjo i jep kësaj mazhorance, e cila po difekton në të gjitha drejtimet, i jep një shans mbijetese; se kjo qeveri, ju drejtohet shqiptarëve jo me idenë se çfarë do të bëjnë këto, por i drejtohet me idenë se nëse humbin ne do t’ju vijnë këta që ishin dje dhe kjo nuk është as alternim real, por është edhe kundër kohës dhe ky është defekti më i madh që ka opozita sot. E kaluara vlen për aq sa bëre. Të marrim përsipër defektet që kanë ndodhur dhe të shikojmë përpara duke qenë alternativ për këtë qeveri, për këtë mazhorancë e cila po na jep shumë shanse me gabimet e veta, për t’i thënë kësaj qeverie se ju jeni gabimi i sotëm dhe ne jemi ndryshimi i së nesërmes. Mbi këto teza dhe alternative pozitiviste mund të bashkojmë me mijëra shqiptarë përqark opozitës. Ne duhet të tentojmë të ringremë PD-në, se pa u ringritur PD-ja, do të ishte qesharake po të thoshim se do të ringrihet blloku opozitar.
Ç’duhet të bëjë kjo opozitë që të bëhet e besueshme, të përçojë bindje në popull se vërtet ajo mundet të bëjë diçka, e se jo thjesht po vuan humbjen e pushtetit e po përpëlitet me një shpresë për ta rimarrë atë, pavarësisht nëse është apo jo në gjendje për të ofruar vërtet diçka?
Të bëjë autokritikën se në çfarë u gabua, ku gabua dhe të ketë moralin për të kuptuar se këtë karrocë do ta drejtojnë kuaj dhe karrocierë të rinj, se me të vjetërit u humb njëherë; dhe jo t’u projektojë shqiptarëve thjesht defektet që ka kjo mazhorancë. Duhet një projekt politik i cili i jep shpresë shqiptarëve që megjithë mend politika qenka instrumenti që mund të ndryshojmë jetën tonë. Përndryshe do t’i drejtohen instrumenteve të tjera, korrupsionit, emigracionit dhe shpesh herë rrugëve të krimit për të ndryshuar situatën vetanake ekonomike.
Po qeveria, meqenëse tek ajo i kemi të gjithë sytë, a po mundet vërtet të bëjë asish reforma, që siç thotë Rama, do jua shohim hajrin shpejt?
Absolutisht jo. Kjo qeveri në fillimet e veta kishte një dëshirë për të bërë disa reforma, i filloi dhe i la përgjysmë. Sot kjo qeveri është praktikisht një instrument në dorë të interesave ekonomike të pak njerëzve, të interesave politike të një grupi edhe ky relativisht i vogël. E gjithë puna e qeverisë tashmë projektohet në atë që ka qenë historikisht sesi mund të mbledhin sa më shumë vota, si të kaparojë grupe interesi; dhe unë mendoj se nga sot e deri në zgjedhje nuk operon më me idenë e një reforme afatgjatë, dhe këtu çdo gjë do t’i afrohet sistemit të manipulimit politik.
Më konkretisht, cilat janë ato gabime të Ramës që thjesht nuk kanë dhënë rezultate në ekonomi, porse nuk kanë injektuar asnjë lloj shprese se diçka po ec për mirë?
Kryeministri Rama ka ndërtuar një ligj taksash i cili dështoi. Para ka mbledhur më pak se të tjerët, bizneset i bëri të dizinteresuara, me mijëra sipërmarrës të vegjël ndodhen jashtë këtij sistemi përfitimi. Ky sistem i Ramës punon për një grup oligarkësh, duke filluar nga ndërtimet që kanë nxjerrë jashtë loje të gjithë biznesmenët e vegjël dhe gjithçka do ta ndërtojnë sipërmarrësit e mëdhenj, e që kanë kapital mjaftueshëm për të nisur investimet. Me mijëra profesionistë të lirë që tentojnë të hyjnë në shtresën e mesme, p.sh avokatët, dentistët e tjerë, duhet t’i japin një haraç kot qeverisë për të siguruar pensionin pa siguruara akoma punë. Këta pengojnë edhe ata të rinj që vendosin të investojnë në një fushë të caktuar.
Një qeveri e cila pretendon të jetë e majtë, praktikisht ka lënë vetëm oligarkët që janë nga të dyja palët, dhe po mbahet vetëm ky grup që e ka bërë pothuajse të pamundur sipërmarrjen e lirë. Ky është një defekt madhor i qeverisë. Sistemi i taksave që ndërtoi po ashtu edhe sistemi i pensioneve, i trumbetuar me të madhe si reformë pensionesh po dështon përditë. Sistemi konçensionar difekton çdo ditë, gjysma e këtyre konçesioneve nuk dihet kush i fiton, po del që s’ka as konçensionar të vërtetë. Eshtë deformuar edhe koncepti i partneritetit publik-privat, i cili duhet të ishte që unë si publik ofroj pasuritë kombëtare dhe privati ofron paratë e veta. Këtu nuk ndodh kjo. Punë ne ofrojmë paratë publike dhe privati ofron vetëm miqësinë ndaj partisë dhe një grupi të caktuar, e nuk ofron asgjë tjetër. Ne japim paratë me konçension, kur në fakt duhet të jepnim ujin me konçension etj. Kjo qeveri ka dështuar në rrafshin ekonomik dhe kjo është aq e dukshme saqë nuk ka nevojë për komente të tjera.
Përse nuk jeni shumë aktiv në jetën parlamentare? Rrallë flisni, shumë rrallë, ose më saktë heshtni Ndërkohë që ashtu siç është katandisur debati, së paku duhet të ndikoni për të përcjellë një model ndryshe të të kumtuarit politikë…?
Kjo nuk është e paqëllimtë. Fatkeqësisht, në krahun opozitar e gjithë hapësira e debatit është dominuar nga Berisha dhe një grup përqark tij. Nuk kam dashur të jem pjesë e këtij debati, sepse më duket një debat irracional. Unë gjykoj se një debat real normal shkon në interes të shqiptarëve, jo për të mbrojtur kohët e vjetra qeverisëse. Nuk kam dashur të jem pjesë identifikuese e këtij lloj grupi politik dhe sigurisht nga sot e tutje do ta rifilloj debatin tim politik mbi një princip të ri, jo për të kthyer kokën pas dhe për të lavdëruar qeverinë e vjetër, po për të qenë një pikë projeksioni për një alternativë të re përpara. Kam pritur që në këtë rrugë shoqërimi brenda grupit opozitar të gjej edhe kolegë të tjetër.
Kam pritur që sigurisht në radhë të parë nga z. Basha që këtë ide klasike të ndryshimit ta projektonte, ta bënte ide globale të opozitës shqiptare. Fatkeqësisht s’e ka bërë. Prandaj, ka qenë ky lloj pozicioni i tërhequr për të respektuar moralisht një lloj angazhimi që kam në krahun e djathtë. Unë kam operuar si të isha një anëtar i PD-së. Ka bojkotuar PD-në, kemi bojkotuar edhe ne. Kemi firmosur nisma për të hequr deputetë zullmumqarë të palës tjetër, kam firmosur edhe unë. Kemi votuar ligje kundër, shpeshhere edhe pa dëshirën time, por për të respektuar vendimin e grupit kemi votuar edhe ne. Brenda kampit opozitar nuk shoh zhvillime, shoh një rrethrrotullim rreth vetes sikur qëllimi ynë nuk është për të rregulluar të ardhmen e Shqipërisë, por sikur qëllimi ynë është për të mbrojtur interesat e një lloj politike apo ekonomike që ndodhen në krahun e djathtë.
U hodh idea e konfederatës së djathtë, pse nuk gjeti shumë mbështetje nga ju?
Nuk jam kundër në princip për çfarëdolloj ideje që çon përpara opozitën. Nuk e mbështeta për dy motive: e para, duhen zgjidhur ca tema që janë më bazike, p.sh me çfarë ligji do të shkojmë në zgjedhje, sepse shumë nga aleancat, mënyrat sesi do të kombinohemi më palën tjetër, varen nga ligji i ri dhe për këtë nuk kemi asnjë lloj sinjali?! E dyta, unë nuk kam qenë kurrë i idesë të parazitizmit artificial brenda bllokut opozitar. Shpeshherë, Mediu dhe të tjerë kanë qëndruar në krah të sq djathtës në funksion të disa shkëmbime interesash elektorale, dy deputete këtu, tre atje, etj. Kjo shpesh herë i ka çuar në një situatë që të pretendojnë edhe një lloj barazie midis lidershipit të së djathtës. Lidershipi i së djathtës nuk është çështje personash, sesa i zoti është njëri apo tjetri. Unë gjykoj se është një çështje principi dhe përgjegjësie që do të thotë, lidershipi i së djathtës i takon PD-së si blloku më i madh që mbledh votat, siç i takon edhe përgjegjësia për të dhënë llogari para shqiptarëve për paaftësitë dhe mangësitë e luftës ndaj kësaj mazhorance. Brenda këtyre kushteve, një konfederatë e krijuar në mënyrë artificiale nuk qëndron. Ama, një konfederatë, një bllok e së djathtës e cila rreshton edhe hierarkikë, edhe vlerat personale, edhe numrin votave, kjo po dhe unë kam qenë gjithmonë për këtë. Nuk e përjashtoj si tezë, mund ta elaburojmë, por duhet të saktësojmë me çfarë ligji do të shkojmë në zgjedhje. PD është ende e pa qartë në këtë dhe për shumë zhvillime të tjera.
Pas kaq vitesh në politikë, po të riktheheshit dhe njëherë 20 vite më parë, çfarë do korrigjoje, çfarë do e nisje ndryshe?
Shumë gjëra. Së pari duke filluar nga ligji i pronave. Së dyti me ndërtimin, do të bëja diçka që do t’ju duket reaksionare shqiptarëve, por që është e vërtetë. Nuk do t’i kisha falur shtëpitë e ndërtuara, por do t’u kisha vënë një çmim që ishte i tregut për atë kohë, që sërish do të ishte një lloj falje. Do të kishim një treg banesash të ndryshëm nga ky që është sot në Shqipëri. Ky është një gabim që nuk ia fal grupit në të cilin bëj pjesë. Më pas, mungesës së një transparence politike në zgjedhjet e ’96; bllokimin e piramidave për të cilat kam qenë kundër dhe jam nënshkruesi i promemories, të cilën pa modesti unë e konsideroj dokumentin më të rëndësishëm politik që kam prodhuar, letër më e mirë dhe e logjikshme në favor të shqiptarëve dhe ka qenë një dramë e madhe që ata që drejtonin PD-në e asaj kohe nuk e morën në konsideratë dhe ne sot vuajmë pasojat.
Do të thoja edhe diçka tjetër: kemi prishur policinë kriminale me idenë se janë të Enver Hoxhës. Kemi futur njerëz të pavlerë në polici më idenë se janë të përndjekur, janë tanët dhe krijuam një precedent shumë të rrezikshëm. Policët ishin policë. Sigurisht që nuk ishin policë të demokracisë, por të komunizmit, por unë gjykoj se do të godisnin me shkop me të njëjtën dëshire që kanë goditur edhe më parë. Ne duhet të prishnim Sigurimin e Shtetit, por në fakt prishëm policinë. Ky është një peng që më ka mbetur, kur shoh sot policinë kriminale, paaftësinë e policisë shqiptare për të dalë nga rrethi i korrupsionit brenda vetes, për të qenë e paaftë për të goditur krimin. Më vjen shumë keq që prishëm një traditë policore. Nuk ju garantuam policëve të drejtën e kapeles: ju keni për detyre të goditni kriminelët dhe ne kemi për detyre t’ju mbrojmë kapelen dhe familjet tuaja! Këto janë pishmanet e mia që i shoh me qetësi pas 25 viteve, të cilat janë elementë të shtetformimit, që ne duhet t’i kishim kuptuar këtu e 25 vite më parë. /tesheshi.com/
