Rezart Beka, një studiues musliman nga Tirana i tre besimeve me rrënjë abrahamike– Islamit, Krishtërimit dhe Judaizmit – ndër të rrallët në botën shqiptare në shkencën e krahasimit mes këtyre tre feve, i përcjell grupit të Deçanit, apo atyre kosovarëve që kinse konvertohen në “fenë e të parëve”, se çfarë thotë kjo feja e të parëve për fenë të cilën ata e braktisin, edhe pse pa qenë asnjë ditë muslimanë klasikë.
Në fakt nuk bëhet fjalë për konvertim të natyrës teologjike – pra, si njerëz që e gjetën të vërtetën sublime te një besim pas kohësh duke qerthulluar në kërkim të saj, si pasojë e kësaj apo asaj përvoje njerëzore, diku apo dikur.
Akti i tyre, teologjikisht është një budallallëk me brirë, unik në historinë e botës, siç është i tillë dhe konvertimi në emër të atdhedashurisë(!!!).
Por çfarë u përcjell studiesi Beka atyre?
I sfidon paq, duke i nxjerrë edhe padijshëm, siç në fakt janë, gjë që është parë prej javësh në llojin e broçkullave që thonë, si të qenë personazhe estradeskë.
“Kemi dëshirë që anëtarëve të grupit të Deçanit që janë konvertuar rishtazi në katolicizëm t’u vijmë në ndihmë e t’u tregojmë se çfarë thotë katolicizmi rreth Islamit, në mënyrë që herë tjetër të dinë se si duhet të flasë një katolik rreth Islamit.
Teksti i mëposhtë është nga dokumenti i Këshillit të dytë të Vatikanit, Nostra Aetate, aprovuar dhe publikuar në vitin 1965.
Ky doument, i cili konsiderohet si një nga dokumentet më të rëndësishme të Kishës Katolike në lidhje me Islamin, në paragrafin e tij të tretë thotë:
Kisha çmon edhe myslimanët të cilët adhurojnë Perëndinë një, të gjallë e që rron, të dhembshur dhe të plotfuqishëm, Krijues i qiellit dhe i tokës, i cili u ka folur njerëzve. Ata bëjnë çmos që t’u nënshtrohen me gjithë zemër dekreteve të Tij, madje edhe atyre të fshehta, pikërisht sikurse iu nënshtrua Abrahami, të cilit feja islame i referohet me kënaqësi. Edhe pse ata nuk e njohin Jezusin si Hyj, ata gjithëqysh e përnderojnë Atë si pejgamber. Nderojnë nënën e tij të papërlyer, Marinë; dhe herë herë e evokojnë atë me devotshmëri. Krahas kësaj, presin ditën e gjykimit, kur Perëndia do të vërë në peshore të gjithë njerëzit e ringjallur. Po ashtu ata çmojnë jetën morale dhe adhurojnë Perëndinë, mbi të gjitha me lutje, lëmoshë dhe agjërim.
Ndonëse në vazhdën e shekujve jo pak mospajtime dhe armiqësi kanë ngritur krye mes të krishterëve e myslimanëve, Koncili i shenjtë i nxit të gjithë që të harrojnë të kaluarën dhe të ushtrojnë me sinqeritet mirëkuptimin e përbashkët, si edhe të mbrojnë e promovojnë së bashku drejtësinë sociale, vlerat morale, paqen dhe lirinë për të gjithë njerëzimin”.
