Çdo seancë e parlamentit të Shqipërisë është e qartë tashmë si zhvillim, si një film që i dihet fillimi, vazhdimi dhe fundi. Dhe ndër të gjitha episodet e paralexuara, është dhe ai me Ben Blushin, fjalimet e së cilit si tirada anti-Rama në thelb, janë shndërruar në performanca “profetike” të denoncimit të imoralitetit politik.
Dhe, në këtë uri e përvuajtjeje për një moral në politikë, falë dhe një aftësie artikuluese, Blushi po ia arrin të jetë lajm dhe t’i imponohet opinionit si një faktor që dita-ditës i rriten kreditet politike, drejt synimit jo të fshehur prej tij, për të qenë ai njeriu i duhur në krye të punëve të vendit.
Një prej handikapeve të Blushit në krijimin e këtij profili të ri është inkoherenca e tij. Blushi ka qenë pjesë aktive e politikës së ditës ç’prej gati 15 vitesh, por një nervozitet i tillë pozitiv, brujtur me ideale kaq të qashtërta në dukje, nuk i është njohur kurrë.
Të zezat e këtij vendi nuk nisin me Ramën; ndërkohë që një rol jo të vogël ka patur dhe Nano, afër të cilit Blushi ka qenë me vite, edhe si pjesë e kabinetit të tij. Dhe në mos patçin marrë poste drejtuese administrative, edhe në kohën e tij, Nanos pra ,njerëz me preçedentë penalë kanë livadhisur e bërë lekë si u ka dashur qejfi. Çfarë janë sot, ata kanë qenë pjella të së djeshmes. Dhe për këtë, mjafton rast “Doshi”, ku Toma në politikë është tipik prodhim nanoist.
Dhe handikapi tjetër është ai i evitimit të LSI-së në gjithë tiradat e tij akuzuese e denoncuese. Si ish-njeri i afërt me Nanon, ai e di fort mirë se një pjesë të mirë në mozaikun e trishtë të imoralitetit në politikë, makar dhe krimit, e zë LSI-ja; që në fakt është themeluar jo në 2004, por që pas zgjedhjeve të 2001-shit me Metën kryeministër, çka e çoi Nanon të reagonte me “Katharsisin” e tij të famshëm.
Por ja që në ligjërimin moralist të Blushit, Meta nuk figuron; ndërkohë që si linjë politike brenda PS-së ka qenë në anën e një koalicioni me Metën për të ardhur në pushtet.
Qeveria “Rama” nuk mund të kuptohet pa Metën, ndërsa kritikat e Blushit, nëse nisemi nga perspektiva për t’i konsideruar vërtet parimore, çalojnë shumë në këtë pikë. Shpjegim ka vetëm nëse e ka personale me Ramën.
Nëse është kështu, nuk ka pse përplasjet brendapartiake t’i zhvendosë në sallën e Kuvendit.
Por nëse vazhdon misionin e tij “profetik” të denoncimit të së keqes në politikën shqiptare në përgjithësi, e të telendisjes së kësaj qeverie e qeverisjejes në veçanti, paralel me ftesën për një moral të ri në politikëbërje, nuk bën ta mbajë përkëdhelur Metën në një selektivitet të pamoralshëm denoncimi.
Sot, kur Blushi vendos të ngrihet e të flasë, lipset të marrë në rrugë imagjinare një pyetje hipotetike nga njerëzit, ata, të vobektit, të pambrojturit, të ndershmit e lënë mënjanë, viktimat pra të këtij sistemi, që janë shumë, shumë, e që për të cilët atij po plas xhani si një i majtë i kulluar: “Ç’mendim ke për Ilir Metën dhe LSI-në e tij?!” Dhe më pas t’i japë një përgjigje…
/tesheshi.com/
