Në Top Storyn-n e mbrëmshëm, opinionisti politik pranë opozitës, Alfred Lela i mëshoi zgjedhjeve të fundit në Dibër, atyre lokale, prej së cilave doli i fituar Muharrem Rama i PS-së, për të servirur si kampion të fakti se paraja e drogës, po, mund t’i vjedh zgjedhjet e përgjithshme.
Lela nuk ofroi ndonjë të të dhënë konkrete për aksh para të hedhura në elektorat që të kishin prodhuar aksh vota pro kandidatit të majtë, doktor Rremës siç njihet në opinionin dibran, por bëri një deduksion shifror, kur tha se si qe e mundur që PS të fitonte me rreth 4 mijë vota para, ndërkohë që më parë – dhe e kishte fjalën për Shukri Xhelilin – me zorr kishte fituar me 300 vota diferencë; e që sipas tij kjo ndodhte në një bastion të së djathtës(!).
Bastion të së djathtës? Ndoshta Lela si i vonë në gazetari, aq më tepër atë politike, nuk ka të dhëna të mjaftueshme për ta kuptuar se Dibra nuk përfshihet tek bastionet, as të së djathtës e as të së majtës. Madje ky vend, administrativisht rreth, e qytet siç është Peshkopia, ka ofruar në 25 vjet pluralizëm paradokse zgjedhore si askund tjetër, ku mund të thuhet se pas tyre ka funksionuar si instikti e si logjika e zgjedhësit tekanjoz dibran, tipik i tillë.
Në zgjedhjet e para pluraliste, ato të 31 marsit 1991, në Dibër PP-ja fitoi në mënyë absolute, duke marrë plot të 12 deputetët që kandiduan nën siglën e saj. Por jo vetëm kaq. Mes atyre që nuk fituan, kandidat në siglën e PD-së, qe dhe një ndër figurat më me prestigj dhe autoritet të Dibrës, para së cilit përuleshin me respekt dhe vetë komunistët, Sali Ferhati, ish-Myfti i Dibrës dhe Kryemyfti i Shqipërisë. I vetmi shpjegim mbi çudinë e madhe që shkaktoi mosfitorja e tij ishte instikti i zgjedhësit për të mos përzjerë një figurë të fisme fetare me politikën. Dhe ky është i vetmi rast në 27 vjet kur një klerik ka kandiduar për deputet.
Më pas gjithëçka ishte një mishelë preferencash, herë karshi siglave e herë karshi emrave. Dibra nxorri deputetë nga dy kahjet e po ashtu bashkiakë nga dy kahjet, duke qenë gjithherë vetëm bastion i rotacioneve nëse mund të shprehemi kështu.
Peshkopia është drejtuar në vite nga dy të majtë, Kadri Rrapi dhe Barjam Krashi e nga dy të djathtë, Mentor Bunguri dhe Ilir Krosi, ndërsa tani drejtohet nga i majti i tretë (duke mos llogaritur Shuke lapërdharin), Muharrem Rama. Po prisni se ka dhe më. Dibra përbën rastin tjetër të rrallë, atë të nxjerrjes deputet të Paskal Milos; dhe kjo jo thjesht në planin politik por dhe në atë krahinor e fetar bashkë. Imagjinoni një dibran, demokrat e musliman bashkë, duke fituar si kandidat për deputet në zonën e Bregut. Diçka gati e paimagjinueshme. Ndërsa në Dibër kjo ka ndodhur me një normalitet tronditës.
Dhe për ta mbyllur: vërtet, si mundi Muharrem Rama të fitojë me 4 mijë vota plus, duke llogaritur këtu dhe shijen e keqe që la paraardhësi i tij Shukri Xhelili? Përgjigjen mund ta gjeni dhe tek çudia se si PD-së nuk i funksionoi fare karta “Shuke” gjatë fushatës elektorale.
Sepse vetë kandidati Rama gëzon një prestigj të padiskutueshëm tek banorët e Dibrës. Doktori më njohur i zonës ku çdo kush i është qasur për shërbim, me profilin e skalitur në vite të një njeriu pa cene në personalitet, ku as militanti më i thekur nga e djathta nuk ka ç’të thotë ndonjë të keqe për të, përkundrazi e ka mik të ngushtë, Rrem Rama me gjasë do kishte fituar dhe fare pa fushatë.
A po qeveris drejt tani? Kjo është tjetër çështje. Por vota me nuanca plebishitare e marrë prej tij muaj më parë, e ka gjithsesi një arsye racionale që nuk bie fare era drogë.
Shpresohet që opinionisti lezhian, Alfed Lela, diç të ketë mësuar tashmë në funksion të qasjeve të mëtutjeshme në panelet e debatit kur është fjala për alkiminë e votës…/tesheshi.com/
