Disa truke të Bashës kohët e fundit, qartazi të lexueshme si një përpjekje për marketim imazhi, kanë bërë që shtohen pikëpyetjet jo mbi aftësitë e vetë Bashës për të ndërtuar një imazh origjinal, i “dënuar” me një fallsitet së paku në politikë, qyshse hyri aty, por mbi aftësin e atyre mjeshtrave të PR-së që e kanë marrë përsipër këtë punë. Dy produktet e fundit, ajo e lexuesit të një libri mbi kokën e së bijës në jastëk, dhe së fundi ajo e gatimit në kuzhinën e shtëpisë, duket se kanë shtuar dhe më dozën e nëj falsiteti të pashërrueshëm deri më tani.
E gjitha kjo, ndër të tjera, vjen për shkak të boshësisë së Bashës në profilin jopolitik. Siç dihet, Basha u bë i njohur në publik vetëm kur u shfaq si prurje e KOP-it në PD, pak para zgjedhjeve të 2005. Gjer atëherë, publiku nuk dinte asgjë për të. Më pas, edhe në politikë, ai nuk mundi të krijonte një profil tërhëqës apo imponues; e kjo për shkak të mungesës së një profili tjetërçka në personalitet, kulturor fjala vjen, apo dhe juridik, sipas shkollimit të bërë.
Ndaj dhe rrekjet e sforcuara për të sajuar një Bashë që nuk ekziston, ndonëse në realitet edhe mund t’i lexojë së bijës libra apo të skuqë vezë, me gjasë mund të shndërrohen në boomerang; pra me efekt të kundërt, siç dhe mund të nuhatet që po ndodh.
Mjeshtrat e marketimit të imazhit të tij, o janë zgjedhje e dobët, o janë të afërt me të, e kësisoj nuk dalin dot pak më sipër fantazisë pa fantazi të Bashës.
Ose harrojnë, apo nuk duan të marrin në konsideratë, se përballë, Basha nuk ka një rival dosido që mund t’ja marrë me kësi lloj formash, por, veç një mjeshtri të provuar të marketimit të imazhit, siç është Rama, edhe një profil publik deri më tani të pakonkurueshëm sa i përket formatit kulturor dhe ligjërimit publik.
Ia vlen të kujtohet se para se të hyjë në politikë, Rama ishte një ikonë e padiskutueshme dhe e parivalizueshme e mendimit publik. Stili i tij ligjërues dhe ekstravaganca në mendim, pamje dhe artikulim, u afirmuan dhe zunë vend fuqishëm në publik krejt natyrshëm dhe pa asnjë lloj promocioni apo vetëreklamimi. Edhe sot, nëse ia heq dimensionin politik, ku realisht aty ka shumë teprime në vetëmarketim, Rama vijon të jetë po aq prodhimtar ligjërimor si dikur dhe, me gjasë, edhe sot, nuk nëse nuk do qe politikani por ai kritiku shpartallues i dikurshëm, prestigji i tij publik do vijonte të ishte i pakonkurueshëm. Tej kësaj, para se të marrë qeverisjen, ai shkroi një manifest politik siç “Kurban” me një rekord shitjesh, i ribotuar disa herë.
Ndaj, mosmarrja në konsideratë e kësaj diference të thellë nga ana e ekipit të PR të Bashës, jua rrëzon atyre që në nisje çdo produkt, ku ajo që ngjan se është fantazi, ngaqë është e zhveshur nga origjinaliteti, degradon në anekdotë.
Tjetra është përpjekja e Bashës për t’u shfaqur si normal. Madje, “normalitetin” e ofroi dhe si kuazë deri para pak kohësh, duke e patur si term bazë në statuset e tij.
Por përballë “normalitetit” është një tjetër fjalë më joshëse në kushtet e asaj çfarë kërkon realiteti shqiptar – gjenialiteti. Shqipëria, e çdo kohe, por sidomos e sotmja, e ndodhur mes një morrie komplikimesh në shumë fusha e drejtime, e ndodhur dhe në një botë më të komplikuar, thërret për gjenialë e jo normalë.
Dhe si për ironi, nëse publiku “nuk ka rënë asnjëherë në dashuri” me Bashën, dje dhe sot, është pikërisht normaliteti i tij, me konotacion “të mërzitshëm”, që është e kundërta e gjenialitetit, ajo që realisht kërkon çmenduria shqiptare, nëse këtë vend e gjykojmë si të tillë.
Shqipëria kërkon njerëz që nuk qeverisin por bëjnë histori; këtë nuk mund ta bëjnë normalët por gjenialët! /tesheshi.com/
