Kush janë mënjanuar nga çadra e PD-së që prej 18 shkurtit?
Në pamje të parë duket se çadra e Partisë Demokratike ka bashkuar zërat “kundër”, por në fakt, realisht, ajo po fuqizon më shumë autoritetin e Lulzim Bashës, që duket sikur u kishte rënë gjatë mbledhjeve të mbyllura të grupit parlamentar dhe kryesisë.
Gjatë këtyre 20 ditëve janë vënë re mungesa të nivelit të lartë, por edhe ata që kanë qenë nuk u jepet roli për të qenë në publik.
Për shembull, Eduard Selami ka munguar që ditën e parë të protestës, kurse Majlinda Bregu edhe pse ka marrë pjesë në çadër, është artikuluar shumë pak, madje edhe kur e ka bërë, ka qenë kritike me Bashën.
Por duhet thënë se çadra ia ka shërbyer Bashës për dy gjëra: për të fuqizuar autoritetin e tij personal por edhe për të promovuar prurjet e reja.
Çadra në vetvete ka shërbyer si një lloj “laboratori Rentgen” ku mund të dallojmë një radiografi jo krejt perfekte, por disi parciale mbi gjendjen “shëndetësore” të PD-së dhe opozitës në tërësi.
Edhe pse Basha e ka konceptuar si një “bunker” politik ku do të unifikohet qëndrimi në një linjë me detashmentin në krye të selisë blu, ka pasur gjithë këto ditë zëra autoritare që e kanë thyer linjën zyrtare dhe kanë treguar “thyerje” në “përbërjen kockore” të Partisë Demokratike.
Ka qenë deputeti Astrit Patozi, i cili i pari tregoi një krisje në trupin e opozitës në lidhje me qëndrimin politik apo mbi ofertën politike.
Ndërkohë që Basha kërkoi të shtunën një marrëveshje të re në tavolinë për ndarrjen e pushtetit, ku natyrisht ftohej mbi të gjitha LSI, Patozi tha se “PD nuk duhet ta kërkojë pushtetin në tavolinë dhe se LSI duhet të vinte në çadër në radhë të parë”.
Më pas foli dhëndrri i Sali Berishës, Jamarbër Malltezi, i cili ka kohë që ndjehet i mëjanuar nga tribunat politike të opozitës.
Ai kundërshtoi formën por edhe përmbajtjen e protestës. Edhe pse u duk se bashkëshorti i Argita Berishës kundërshtoi pjesë rudimentare të taktikës së zgjedhur nga Lulzim Basha, ai preku strategjinë e tij.
Dhe dukej sikur Malltezi ishte në një farë linje me vetë Doktorin, i cili kërkon diçka më shumë se një çadër, ai do një revolucion; pra jo një intifadë por një betejë në fushë të hapur.
Pas Malltezit doli Jozefina Topalli, e cila njihet si përkrahëse e vijës së ashpër, e afërt e Berishës dhe kritizere e Bashës.
Topalli që mungoi në ditën e parë të protestës, deklaroi në emisionin e Ylli Rakipit se ishte kundër bojkotimit të zgjedhjevee të 18 qershorit nga ana e Partisë Demokratike.
“Nuk jam dakord që zgjidhja e kësaj situate mund të realizohet përmes mospjesëmarrjes në zgjedhje. Nuk e besoj për 1000 arsye që i kam thënë. Basha thotë unë nuk hy në zgjedhje sepse ti më vjedh votat. Unë nuk hy në zgjedhje sa je ti aty thotë Basha. Për këtë qeverinë teknike dhe unë e shoh si problem, por Basha mund të thotë jep dorëheqjen. Sigurisht që Rama zor se do e pranojë këtë. Pra mbas 3 muajsh, ai thotë unë nuk hyj në zgjedhje se ti nuk ike. Unë mendoj se këtu tani çështja është sa mundet kjo lëvizje të thithë njerëz. Do ishte vetëvrasje politike. Çon në shuarjen e PD. Çon në destabilizimin e vendit”, u shpreh Topalli.
Në ditën e 23 të protestës, tenda e ngritur para Kryeministrisë ku është zhvendosur aktiviteti politik i opozitës, po shërben edhe si një “çerdhe” ku po “ngrohen” për të “çelur zogjtë” e rinj të Partisë Demokratike.
Që nga Armand Shkullaku, te Alfred Lela, Agron Gjekmarkaj, Tomor Alizoti e disa të tjerë po rendin të kthehen në “yjet në ngjitje” të “Republikës së re” të Lulzim Bashës, popullit të republikës-tendë që ndjek live 24 orë në 24 të gjitha fjalimet dhe deklaratat nga dhe për çadrën.
Të rinjtë që po promovohen, në mënyra të ndryshme kanë edhe opinione jo gjithmonë të njëjta apo lineare, por të gjitha konvergojnë në një pikë: ta cilësojnë si gjeniale formën dhe përmbajtjen e idesë së Lulzim Bashës që u përjetësua me instalimin e një tende.
Të rinjtë që po promovohen si “deputetët e pas 18 qershorit” janë mbrojtës fanatikë të protestës, kundërshtarë të Vetingut dhe përkrahës të qeverisë teknike.
Argumentet e tyre në shkrimet apo intervistat televizive janë shumë retorike dhe pak argumentues.
Madje është rritur edhe toni i sulmit ndaj qeverisë dhe eksponentëve.
Po ta vini re tek toni i Shkullakut e i Gjekmarkajt, apo edhe i Preç Zogajt (që shpreson më në fund që ta mbyllë karrierën si deputet) ka një linjë të ngjashme me atë të Lulzim Bashës pas 18 shkurtit.
Edhe termat “krimi”, “kriminalizimi”, “droga”, “zgjedhjet e rrezikuara” etj., janë të njëjtët vetëm e vetëm që të mbesë tek opinionit publik lejtmotivi i çadrës.
Padyshim që pas mbylljes së kësaj proteste dhe me afrimin e zgjedhjeve do të përjetojmë një përplasje të brendshme në PD për katapultimin e një klase të re, e cila edhe pse duket si intelektuale, po përvijohet dhe promovohet si “në rresht me kryetarin”. Fundja në PD kjo nuk është gjë e re…/tesheshi.com/
