Nga Besar Peci
Ditë më parë, pata rastin ta zhvilloj një diskutim të shkurtër me aktivistin politik, Hasan Nuhanoviç, lidhur me të drejtat e njeriut dhe çështjen e gjenocidit në Srebrenicë. Gjithashtu vizitova edhe memorialin në Potoçari, aty ku ushtria serbe masakroi mbi 8.200 boshnjakë muslimanë.
Nuhanoviç është i mbijetuar i gjenocidit, të cilit ushtria serbe ia masakroi familjen atë ditë. Aktualisht është duke punuar për ndërtimin e një muzeu në Srebrenicë, gjegjësisht në fshatin Potoçari. Gjithashtu është themelues i kampanjës “Për të vërtetën, për drejtësinë”. Ka të shkruar dy libra që rrokin temën e gjenocidit.
Nuhanoviç në atë botë punonte si përkthyes për UN-nin, të cilët ishin pozicionuar në ish-fabrikën që shihet në foto dhe ku u strehuan mijëra boshnjakë të përndjekur nga zonat kufitare më Serbinë, pasi që Srebrenica ishte shpallur zonë sigure nga OKB që nga viti 1992.
Me të mbërritur në Srebrenicë, ushtria serbe rrethoi bazën e ushtrisë së UN-it, duke mos lejuar askën që të dilte nga baza, aq më tepër, sipas Nuhanoviç-it, ata qëlluan disa herë mbi bazë ku ishin strehuar civilët. Pas trysnisë së madhe dhe kërcënimeve, ushtria serbe dhe UN bën një pakt dhe me urdhër të UN-it, këta boshnjakë u detyruan ta lëshonin bazën, e cila ishte e rrethuar nga ushtria serbe që priste t’i masakronte.
Të gjithë meshkujt që lëshuan bazën u masakruan, përfshirë edhe babain dhe vëllain e Nuhanoviç-it. Nuhanoviç tentoi t’i bindte disa ushtarë të UN-it që t’ia shpëtonin babain dhe vëllain, për këtë të fundit me më shumë lutje, por ishte e kotë. Nuhanoviç shpëtoi falë qëndrimit dhe fshehjes së tij në bazë.
Nuhanovice paditi qeverinë holandeze dhe fitoi gjyqin për rastin e dorëzimit të babait dhe vëllait të tij për tek ushtria e Ratko Mladiçit nga ushtria holandeze e përfaqësuar në UN.
Ushtria serbe nuk kurseu as një djalosh boshnjak 11-vjeçar,i cili më gjasë ishte viktima më e re për nga mosha në Srebrenicë. Padyshim ngjarja më prekëse ishte e viktimës Rijad Fejziç, të cilin ushtria serbe e ndau nga krahu i nënës, për në anën ku ishte e destinuar për masakër dhe më t’u ndarë, ai ia la si amanet fletoren e shënimeve.
Sipas personit që më shpjegoi ngjarjet gjatë vizitës, për çdo vit investiguesit gjejnë kufoma dhe për çdo përvjetor ka një ceremoni varrimi.
Gjithashtu, prej shumë njerëzve që mungojnë dhe nuk dihet për fatin e tyre, njëri ndër ta ishte pikërisht vëllai i personit në fjalë.
Të flitet për këtë ngjarje makabre që kreu ushtria serbe nuk mjaftojnë disa paragrafë, as një ditë vizitë, anipse mësova shumë. Ishte ndër ngjarjet më prekëse për mua, shto këtu faktin që ende politika gjithandej heziton për ta konsideruar si gjenocid.
Por sot, ne, ju, të gjithë që preokupohemi më shumë për të drejtat njerëzore, do të duhej të ndihemi të irrituar ndaj kandidimit të Vuk Jeremiçit për Sekretar të Përgjithshëm të OKB.
Me shpresë që kjo nuk ka për të ndodhur, protestoj me të gjitha format kundër kandidaturës, për më tepër zgjedhjes së tij në krye të OKB-së.
Solidarizim i plotë më nënat e Srebrenicës! /tesheshi.com/
