Spartak Ngjela dje hodhi një ide që Vetingu mund të kalojë në Parlament duke njohur PDIU-në me statusin e opozitës parlamentare.
Dhe këtë Ngjela duhet ta dijë mirë nga përvoja e tij kur ka qenë drejtues i Partisë Demokratike.
Avokati ishte një nga figurat kryesore të PD-së që nga viti 1997 kur përveç deputet u emërua edhe Sekretar për Marrëdhëniet Publike në këtë parti.
Në Parlamentin e vitit 1997, Spartak Ngjela u emërua bashkëkryetar i Komisionit Hetimor Parlamentar për ngjarjet e atij viti. Bashkëkryetari tjetër ishte Baba Taku, alias Spartak Braho.
Në fund të komisionit u hartuan dy raporte paralele: njëri nga Ngjela që fajësonte PS-në dhe tjetri nga Braho që fajësonte Berishën.
Kjo solli edhe përplasje të shumta deri në arrestimin e “të pestëve”, pra 5 ish-qeveritarë të PD-së për ngjarjet e 97-s. Pas kësaj PD-ja bojkotoi Parlamentin dhe çdo aktiviteti tjetër institucional.
Në Kuvend ishte ngritur Komisioni Parlamentar për Hartimin e Kushtetutës së re.
PD e bojkotoi thuajse të gjithë procesin. Megjithatë PS-ja u kujdes që ta lërë atë në duar të dy të djathtëve. Bashkëkryetar të Komisionit Kushtetues u emërua Sabri Godo, partia e të cilit, PR-ja formalisht ishte në opozitë së bashku me PS-në; si dhe Arben Imami që ishte në mazhorancë, por që partia e tij, Aleanca Demokratike nuk ishte parti e majtë.
Në fund të procesit, Parlamenti e miratoi lehtësisht draftin e Kushtetutës pasi PS-ja kishte dy të tretat e tij dhe në fund projekti shkoi për votim para zgjedhësve në Referendum.
PD i kërkoi mbështetësve të saj që ta bojkotonin Referendumin dhe e quajti dokumentin si të paligjshëm dhe se nuk do ta njihte atë.
Më 21 tetor 1998 u zhvillua Referendumi për Kushtetutën e re, ku morën pjesë 1 milionë e 935 mijë votues, afro 51 përqind e votuesve të regjistruar.
“Pro” dokumentit votuan 93% e zgjedhësve.
Me këtë akt politik, PD-ja realisht doli jashtë sistemit politik në vend, gjë që nuk e ndihmoi të ngrihej kollaj politikisht. Në zgjedhjet e 2001-it PD humbi sërish, por Berisha zhfrytëzoi me mjeshtëri përplasjen Rama-Meta për t’u rifutur në lojë dhe bëri marrëveshjen e famshme për Presidentin konsensual që ngritën në postin numër 1 të shtetit shqiptar gjeneral Alfred Moisiun. Pas saj pati dhe marrëveshje të tjera.
Por ajo marrëveshje ku PD-ja hyri në sistem i hapi rrugë Sali Berishës që të riciklohej politikisht dhe të vinte në pushtet në vitin 2005, edhe falë një marrëveshje me Lufter Xhuvelin, i cili i dha realisht sigurinë matematike për të qeverisur, pasi nga zgjedhjet pati një barazi të përafërt gati 70 me 70 mazhorançë e opozitë.
Në seancën e sotme për Vetingun do të shikohet se si do të zhvillohet skenari, por qëndrimin i Ngjelës nuk është pa gjë, edhe po të lexosh deklaratën e Shpëtim Idrizit, të bërë një javë më parë se “PDIU ofron një pakt kombëtar për Reformën në Drejtësi”.
Ligjërisht, sipas zgjedhjeve të 23 qershorit të vitit 2013 PDIU është parti opozitare, pasi është regjistruar si e tillë në KQZ dhe ai është dokumenti zyrtar që njeh mazhorancën dhe opozitën me ligj.
Megjithatë, nëse Meta dhe Rama do ta bënin emërimin e opozitës, duke cilësuar të tillë Shpëtim Idrizin, kjo do të ishte një lloj devijimi nga realiteti, pasi PD-ja është opozita reale e vendit.
Por nëse PD do të dilte nga sistemi si në vitin 1998, atëherë do të dilte një “Sabri Godo”, jo në fuqinë intelektuale të delvinjotit por në logjikën e një opozite luajale.
Godo nuk ishte i vetmi në vitin 1997 që si opozitë u bë pjesë e sistemit politik në vend. Fatos Nano emëroi edhe Mustafa Kërçukun si Kryetar i Kontrollit të Lartë të Shtetit, i cili ishte anëtar i Ballit Kombëtar.
Sot po flitet që edhe deputetë të PD-së që nuk janë dakord me Bashën apo krerë të partive aleate si Agron Duka apo Nard Ndoka mund të ftoheshin në proces.
Emërimi i opozitës është një akt realisht jo i moralshëm por mund të jetë ligjor. Kur e përjashton veten nga sistemi mund të ndodh gjithçka, pasi proceset nuk mund të mbahen në vend apo të bllokohen me veto. Mekanizmat gjenden rrugës…/tesheshi.com/
