Nga Ermir Hoxha
Të hënën, protestues të opozitës shqyen dhe morrën zvarrë elementë të rrethimit të kantierit tek Kodrat e Liqenit, aty ku bashkia ka planifikuar të ndërtojë një Kënd Lojrash për fëmijë. Ata parakaluan (pa hap rreshtor) përgjatë bulevardit “Dëshmorët e Kombit”, duke tërhequr nën një rrapëllimë bezdisëse për çdo vesh normal, prehtë e tyre metalore; si shenjë më shumë e një triumfi politik sesa mjedisor. Më e pakta këtë nuk duhet ta bëntë një parti politike e cila, duke u vetëemëruar si “demokratike”, duhet të jetë promovuesja për çdo rast e shtetit ligjor. Në demokraci, paligjshmëria e diçkaje nuk rregullohet assesi me paligjshmëri. Ndryshe vjen anarkia, dhe…lamtumirë demokraci, shtet ligjor, shtet i së drejtës!
Akti i së hënës ishte i fundit në rradhën e disa sosh të cilat nisin që në 2007-ën. Duke u afruar zgjedhjet lokale të atij viti, qeveria e atëhershme do shënonte të parin precedent të luftës politike me vepra publike, të tipit: “Unë e shkatërroj atë që ndërton ti!”. Shkatërrim dhe jo anullim, pasi u bë fjalë për ta rrafshuar një vepër publike siç ishte mbikalimi i Zogut të zi, siç dhe ndodhi.
Për gati një muaj gurgule, nuk u morr vesh nëse vepra në fjalë ishte nonsens urban, përfundim ky i nxjerrë nga specialistët, apo se nuk i kishte letrat në rregull, për çka mazhoranca preferonte të sakrifikonte një vepër publike vetëm e vetëm për të promovuar një cilësi burokratike në emër të një shteti serioz?!
Kjo nuk u sqarua kurrë, veç asaj që shumëkush mbeti me bindjen se gjithçka bëhet për hir të luftës politike në prag të zgjedhjeve. Mbikalimi nuk u bë. Bashkia e Tiranës e çoi çështjen në Strasburg; e fitoi atë; ndërsa ende nuk dihet nëse qeveria e Berishës i ka paguar mbi 2 milion eurot e dëmit.
Po nuk u ndal me kaq. Edhe pse mazhoranca e atëhershme i humbi “Lokalet”, pasi shembja e mbikalimit pati efekt të kundërt në votë, ky rit vijoi më tej. Radhën do e kishte Xhamia e Madhe dhe Sheshi Skëndërbej. Në 2010-ën, Bashkia e Tiranës hap një konkurs ndërkombëtar për Xhaminë e Madhe e cila do ndërtohej pas Pallatit të Kulturës. Por kahja përballë që ishte në pushtet, nis e nxjerr pretendime të tipit ligjor e padyshim burokratik. Muajt ecnin e në çastin kur Bashkia ndërron drejtim politik, projekti anullohet.
Po kështu ndodh dhe me projektin e Sheshit Skënderbej, i planifikuar për t’u shndërruar i gjithi në pedonal. Punimet për të rastisën të vazhdojnë dhe në kohë fushate, ku, më shumë se projektit, i mëshohej faktit se në shesh nuk mund të kalohej nga trafiku, ndërsa balta e pluhuri bënin kërdinë.
Anullimin e dy veprave, anëtarë të majtë të Këshillit Bashkiak e çuan si çështje në Prokurori. Dhe jo vetëm kaq, bashkia e bërë blu do anullonte dhe planin urbanistik të paraardhësit rozë, për të krijuar një të ri, të cilin e realizoi për një vit. Kështu pra, kundërshtari pothuajse ishte shpartalluar duke ia shkulur nga gjoksi të gjitha medialonet.
Por ky delir nuk zgjati shumë, e, në gropën që ishte hapur për kundërshtarin, do binte dhe vetë hapësi i gropës. PS-ja i merr qeverisjen PD-së, duke i huazuar njëherësh dhe ritin e themeluar prej saj të “shkopit ndër rrota” në vepra publike. Bashkia e PD-së nis të hap kantierin e bulevardit të ri nga Stacioni i Trenit deri në Paskuqan, por qeveria ia lë ruspat ngrehur. Basha nis të qahet se Rama nuk po e lë të punojë duke ia bllokuar projektet, gjë të cilën dy vjet më parë e kishte bërë vetë.
Por si në çdo rast ka dhe përjashtime. Gjatë kohës kur bashkia ishte në udhëhqjen e Bashës, i inagurua pedonalja tek rruga “Abdi Toptani”, vepër e nisur nga Rama. Ishte projekt i financuar nga Brukseli dhe me të nuk mund të bëhej shaka. Ndërsa Sheshi Skënderbej financohej nga arabët e Emirateve dhe kjo nuk përbënte dert.
Xhamia e Madhe si histori më vete
Ishte tronditëse që Rama të mund të merrte medaljonin e meritës për ndërtimin e të shumëkërkuarës Xhami të Madhe në Tiranë nga myslimanët. Kështu, prej sapo studio daneze “BIG” u shpall fituese e projektit për ndërtimin e objektit të kultit islam, nisi një luftë e ethshme, nën dhe mbi sipërfaqe që asgjë mos bëhej realitet. Dhe ndodhën shumë gjëra, u luajtën shumë skema, u futën në lojë shumë aktorë, deri në çastin kur medaljoni, nga gjoksi i njërit krah kaloi tek tjetri.
Para zgjedhjeve parlamentare të 2013-ës, dyshja Berisha – Basha do buzëqeshnin trimfalisht pas një dekori ku lartohej kupola dhe katër minaretë e asaj që do quhej Xhamia e Namazgjasë. Por as ky delir i lumturisë politike nuk zgjati shumë. Në qeverisje vjen Rama që ribën dhe njëherë letrat e xhamisë, për të qenë ai celebruesi i një ëndrre besimtarësh me peshë të madhe vote.
Dhe riti vijoi ende me ardhjen në bashki të Erion Velisë. Ca vazo të pafajshme lulesh të varrura në shtylla elektrike nga Basha, hiqen. Si akt i parë ky i një riti që së fundi po merr dhe trajtën e dhunshme, atë me Këndin e Lojrave tek Parku i Liqenit. Por kjo është hera e parë kur ligjin tenton ta bëjë opozita e jo pushteti. /tesheshi.com/
