“…Të bindim çdo shqiptar se destinacioni ynë nuk është as Beogradi dhe as Stambolli por vetëm Brukseli”, ka qenë fraza e radhës e Berishës, në një fjalëmbajtje tipike të tij gjatë një votimi për kryesinë e re të një prej dy gjysmave të PD-së, ndryshe Rithemelimit të tij, duke i mëshuar sërish, edhe më fort, aleancës së forcuar Shqipëri-Turqi në vitet e qeverisjes së Ramës.
Siç është e qartë, ai ka vënë shenjë barazimi mes Serbisë dhe Turqisë, një qasje pa asnjë argument historik, por një mit i nacionalizmit folklorik shqiptar që barazon atë që në thelb nuk ka asnjë ngjashmëri në raport me Shqipërinë, dje, sot e kurdo.
Nga ana tjetër, Stambollin, më saktë Turqinë, e ka vënë si pol të kundërt me atë të Europës, duke bërë thirrje për orientim drejt Brukselit, në një lloj diversioni të hapur politik.
Është kjo e disata herë që Berisha sulmon, tërthorazi apo drejtpëdrejt Turqinë, të cilën e sheh ngushtësisht si mbështetëse të Ramës, referuar raportit të ngushtë të kryeministrit shqiptar me presidentin turk. Dhe jo vetëm kaq. Në çdo lloj krize të viteve të fundit, ka qenë Erdogan ai që është bërë shpëtimtar për Ramën, varësisht si përkthehet kjo, pasi në fund ka fituar Shqipëria, si në rastin e 500 banesave falas për të pastrehët e tërmetit shkatërrimtar të fundvitit 2019. Por këndpamja e Berishës është krejt tjetërçka, ajo e një inatçori të rëndomtë politik. /tesheshi.com/
