Nga Ermir Hoxha
Ndasia e fortë Blushi – Rama thjesht po kalon në një kreshendo me afrimin e kongresit socialist, por ajo ka nisur që pas 23 qershorit 2013. Dhe jo krejt çuditërisht.
Blushi iu ribashkua Ramës pas pozicionimit kundër tij me humbjen e zgjedhjeve të 2009-ës, ku i kërkoi ta lërë partinë në bindshmëri dhe respekt të statutit të saj.
Ripajtimi i tyre erdhi pasi Rama u nxorr ristantomsashenkçe nga Bashkia e Tiranës, ku Blushi u investua personalisht për Rilindjen, edhe pse i kishte para syve listat me emra kriminelësh që do merrnin mandat deputeti; madje edhe pse Rama “ekzekutoi” me refuzim kandidature shokun e tij të idealeve statuore, Arben Malaj, për ta zëvëndësuar me Kokëdhimën, gjithashtu pa ndonjë nam të mirë.
Po ç’pati atëherë? Pse iu zemëruar Rilindjes? Mos vallë priste një post ministror, e që pas refuzimit, ligshtimi e bëri t’i rikthehej betejës statutore?!
Sepse, rindarja e tyre starton që në seancën e parë, atë të votëbesimit të qeverisë, e jo kohë më vonë kur u dhanë shenjat që Rilindja ishte e çalë në ecje.
Kjo, jo domosdoshmërisht e bën joparimor. Sepse nuk përbën mëkat që të synosh një post, një detyrë, një përgjegjësi, e që pas refuzimit të mos kesh të drejtë për t’u hatëmbetur. Joparimor të bën koherenca në qëndrime, gjithnjë duke kujtuar faktin se Frroku, Prenga, Ndoka, aty ishin, tek listat e Rilindjes, që Blushi si anëtar kryesie nuk ka gjasë mos t’i ketë parë.
Dhe, duke iu kthyer asaj séance ku Blushi dha sinjalin e parë të zemërimit me Ramën, shohim që në një replikë të tij me Berishën, ky i fundit ia ka përmendur deputetit socialist këtë fakt, pra synimin për t’u bërë ministër dhe refuzimin e Ramës.
Ndërsa deputeti socialist ia kthen në mënyrën e tij, ku me një gur vret dy zogj: Berishën vetë që ndodhet para tij dhe Ramën pas tij, por pa u marrë me diversionin e Berishës për postin e pretenduar e të refuzuar më pas. /tesheshi.com/
Ndiqeni videon:
