Mendimi i vdekjes në Gaza nuk pushon kurrë, pasi sulmet izraelite shpesh vijnë pa paralajmërim, duke çuar në dëshpërim dhe ndjenjën se vdekja është e sigurt dhe e pashmangshme.
Kështu e nis artikullin e tij në gazetën amerikane The New York Times, Raja Abdulrahim, kolumniste palestineze nga Jeruzalemi, ku regjistron dëshmitë dhe ndjenjat e banorëve të Gazës në këtë luftë, dhuna dhe mizoria ndaj të cilëve janë të paprecedentë.
Gazeta citoi shkrimtarin palestinez Nayrouz Qarmout nga Rripi i Gazës, i cili kujton se gjatë luftërave të mëparshme me Izraelin, gazanët ndjenë sulme paniku kur dëgjuan shpërthime, por më pas shpresa u kthye. Shpresa për një armëpushim dhe një vazhdimësi të jetës. “Por kjo luftë është ndryshe,” tha ajo.
“Nuk mund ta imagjinoni se si ndihen, nuk keni siguri,” tha Nayrouz. “Çdo vend është një objektiv, kështu që ju jeni duke menduar për vdekjen në çdo moment.”
Frika arriti kulmin
Pas disa prej sulmeve ajrore më intensive izraelite në tre javët e fundit dhe ndërprerjes së linjave të komunikimit në Rripin e Gazës, kjo frikë arriti kulmin pasi linjat e telefonit dhe të internetit u ndërprenë. Mbyllja e plotë e informacionit rriti panikun.
Gazetari i Gazës, Hind Khoudary, postoi në Platformën X: “Kjo është nata më e frikshme e jetës sime”.
Shumë në Gaza kanë frikë se nëse nuk vriten në një sulm ajror, ata mund të vdesin nga uria ose etja për shkak të rrethimit izraelit, i cili ka shkaktuar mungesë të madhe të ujit, ushqimit, karburantit dhe nevojave të tjera themelore.
Ajo humbi 70 të afërm në sulmet
Olfat Al-Kurd, një studiuese në terren në Gaza për organizatën izraelite të të drejtave të njeriut B’Tselem, thotë se rreth 70 nga të afërmit e saj janë vrarë në sulmet izraelite që nga fillimi i luftës. Ndërsa çdo ditë sjell lajmin për një të afërm, mik apo fqinj të vrarë, ose ndonjëherë një grup të tërë të tyre në të njëjtën kohë, me atmosferën e vdekjes që sa vjen e rëndohet.
Al-Kurd, duke folur nga një kamp në qytetin Khan Yunis, ku familja e saj iku, thotë se lufta aktuale në Gaza po zhvillohet kundër civilëve: “Ata nuk bëjnë dallim midis luftëtarëve dhe civilëve, kështu që ju mendoni se është radha juaj. Ne po jetojmë ditët tona të fundit, vetëm duke pritur radhën tonë”, tha ajo.
Ndjej çdo raketë që vjen drejt meje
Kur dëgjon një raketë që i afrohet, ai thotë se ndjehet sikur po i afrohet direkt, tha Mosab Abu Toha, një poet, eseist dhe themelues i Bibliotekës Edëard Said në Gaza.
Ebu Toha shtoi se me fat janë ata që u vranë dhe kishin dikë që t’i varroste. “Kush e di nëse do të ketë njeri që të na varrosë? Këto ndjenja pasqyrojnë gjendjen e frikës, humbjes dhe dëshpërimit të shkaktuar nga sulmet barbare ajrore izraelite”.
Al-Kurd thotë se ajo u largua nga shtëpia e saj në qytetin verior të Gazës në ditën e parë të luftës dhe shkoi të qëndrojë me familjen e saj në një pjesë tjetër të qytetit për katër ditë, por sulmet ajrore vazhduan t’i ndjekin ata.
Masakër pas masakre
Al-Kurd shton: “Ata (ushtria izraelite) thonë se po shkoni në një vend të sigurt, por më pas ata sulmojnë edhe vendin ku na thanë të vraponim. Kjo është e qëllimshme. Nuk ka mëshirë dhe është masakër pas masakre. Bota nuk bën asgjë dhe vetëm shikon se çfarë ndodh.”
Autori i raportit thotë se disa banorë të Gazës, kur dëgjojnë avionë luftarakë izraelitë lart, shqiptojnë Shehadetin (deklarata e besimit mysliman) dhe u japin njerëzve të tyre të dashur rreth tyre diçka si një puthje lamtumire. Fëmijët filluan të shkruanin emrat e tyre në duar ose krahë, në mënyrë që trupat e tyre të mund të identifikoheshin nëse vdisnin, në vend që të varroseshin në varre masive për trupa të paidentifikuar.
Njerëz të tjerë kanë postuar testamentet e fundit në mediat sociale, duke kërkuar për të zgjidhur borxhet ose mosmarrëveshjet e papaguara dhe duke u kërkuar njerëzve t’i falin ato në mënyrë që të korrigjohen në rast vdekjeje.
Tingulli i raketës
“Kur ky konflikt të përfundojë, ato plagë të padukshme, ato plagë, trauma që do të dalin nga kjo dhe do të prekin të rinjtë dhe të moshuarit, do të ndihen tragjikisht për një kohë të gjatë,” tha Ëilliam Schomburg, kreu i Komitetit Ndërkombëtar të Delegacioni i Kryqit të Kuq në Gaza.
Shkrimtarja Qarmout thotë se beson se sulmet ajrore izraelite kanë për qëllim t’u shkaktonin dhimbje palestinezëve dhe të hakmerreshin ndaj tyre. Era e vdekjes varej në shumë lagje, me aq shumë trupa nën rrënoja që nuk mund të nxirreshin. Vetëm kjo erë, tha ajo, “krijon një ndjenjë zie”.
Ajo tregon se disa njerëz në zonat e luftës besojnë se një burrë nuk dëgjon zhurmën e një rakete që e vret atë. Ju goditeni menjëherë dhe vdisni. Kur ai i dëgjon, ata janë ende larg tij dhe ai ka ende pjesën tjetër të jetës së tij. “Ndoshta, me gjithë mizorinë e saj, kjo është mëshirë,” tha ajo. /tesheshi.com/
