Një anëtar i mbijetuar i ekuipazhit të Titanic-ut, i cili i mbijetoi mbytjes katastrofike të anijes, foli një herë se si ishte kur anija goditi ajsbergun dhe tha se “më shumë njerëz mund të ishin shpëtuar”.
Frank Winnold Prentice ishte 23 vjeç kur u regjistrua si ndihmës magazinier në Titanic-un më 4 prill 1912, vetëm 10 ditë para se anija të godiste ajsbergun.
Ai hipi në anije më 10 prill dhe u nis me Titanic-un drejt një fati që nuk e njihte. Kur anija goditi një ajsberg, ai u ngjit në kuvertë dhe pa copa të mëdha akulli, më pas ndihmoi njerëzit në varkat e shpëtimit kur u bë e qartë se gjigandi oqeanik po fundosej.
Me vetëm dy varka shpëtimi të mbetura në bord, Prentice diskutoi se çfarë të bënte me dy nga shokët e tij të ekuipazhit, Cyril Ricks dhe Michael Kieran.
Ata vendosën të hidheshin në det përpara se anija të fundosej, me Prentice duke shmangur me vështirësi goditjen e helikave të anijes ndërsa ajo zhytej në ujë.
Ora e tij e xhepit, të cilën e mbante me vete pas fatkeqësisë, ndaloi në atë kohë dhe mbeti e ngecur në orën 2:20 të mëngjesit. Ai nuk arriti të gjente Kieran, ndërsa Ricks u plagos duke hyrë në ujë dhe Prentice qëndroi me të derisa vdiq.
Prentice u shpëtua nga varka e shpëtimit nr. 4, e cila mbeti pranë Titanic-ut për të marrë të mbijetuarit. Atij iu dha një mantel nga Virginia Estella Clark, një pasagjere që e ndihmoi të vishte një jelek shpëtimi dhe u bind që të hipte në barkë më herët gjatë fatkeqësisë, e cila ai beson se ka të ngjarë t’i ketë shpëtuar jetën.
Më vonë gjatë jetës së tij, Prentice foli për BBC mbi përvojën e tij në Titanic dhe tha se pasi anija goditi ajsbergun, ishte “si të përplasesh gjatë frenimit në një makinë”.
“Anija ndaloi”, tha ai.
“Ne kishim dritaren hapur, shikova jashtë dhe qielli ishte i pastër, yjet po shkëlqenin, deti ishte i qetë dhe mendova ‘nuk e di’. Nuk mund ta kuptoja, kështu që dola nga kabina ime.”
Ai tha se nuk mund ta shihte ajsbergun sepse anija e kishte kaluar tashmë, por ai mund të shihte dritat nga dritaret që ndriçonin ujin dhe dukej se nuk kishte dëme mbi vijën e ujit.
Prentice shpjegoi se shumë jetë të tjera mund të ishin shpëtuar atë natë, pasi ai vuri në dukje se varkat e para të shpëtimit që u lëshuan “nuk kishin shumë pasagjerë”, sepse njerëzit “kishin frikë të zbrisnin”. Ai shpjegoi se njerëzit “nuk besonin se anija do të fundosej” dhe tha se më shumë jetë mund të ishin shpëtuar nëse më shumë njerëz do të hipnin në varkat e shpëtimit.
Nëse të gjitha varkat e shpëtimit do të kishin lundruar me kapacitet të plotë, deri në 1,178 njerëz mund të ishin shpëtuar, ndërsa vetëm 705 njerëz i mbijetuan fundosjes.
Megjithatë, pavarësisht nga ngjarjet e asaj nate, shumica e njerëzve nuk do të kishin mbijetuar, pasi në bord kishte gjithsej 2240 pasagjerë dhe ekuipazh. /tesheshi.com/
