Nga Bujar M. Hoxha
Një javë halucinante ka përfunduar në mënyrën më të keqe për përfaqësuesen shqiptare. Nga “Loro Boriçi” në “Elbasan Arena”, nga çështja e gatishmërisë së fushës te ajo e sigurisë, nga pritshmëria për të parë dhe një tjetër festë në stadium te blindimi policor në Elbasan e te tifozeria e hutuar, nga diskutimi mbi ndeshjen te pikëpyetjet se ç’po ngjet, e tërë atmosfera e përzishme e ka dhënë efektin e saj. Shqipëria ka humbur thellë ndaj Izraelit. Ndaj një Izraeli që ka bërë gjithçka, siç duket, për të fituar, shumë e shumë përpara ndeshjes!
E dyta herë që një ndeshje e përfaqësueses kuqezi merr ngjyrimet e një lufte; dhe në të dy herët kuqezinjtë kanë dalë nga “Elbasan Arena” kokulur!
Nga pikëpamja sportive, Shqipëria ka prekur fundin me humbjen e mbrëmshme. Shqipëria nuk humbiste me këtë rezultat që nga 7 tetori i vitit 2011, kur në “Stade de France” i dorëzohej 3-0 Francës. Një takim për eliminatoret e Europianit të 2012-s. Nga formacioni që luajti në atë ndeshje, vetëm Odise Roshi qe në fushë në takimin e mbrëmshëm.
Nuk është vetëm rezultati, që ndryshe mund të cilësohej dhe i rastësishëm, një prej atyre humbjeve që futbolli i dhuron befasisht e pakuptueshëm herë pas here. Niveli i lojës ka pësuar një tatëpjetë dramatike që prej mbarimit të asaj aventure të paharrueshme në Francë gjatë kësaj vere.
Eshtë thuajse e njëjta Shqipëri, me thuajse të njëjtët lojtarë, por gjithçka është ndryshe. Fitorja ndaj Maqedonisë qe më shumë fat. Nga një pjesë e parë deri diku e pëlqyeshme ndaj një kundërshtari të çoroditur, qenë kuqezinjtë që u çoroditën tërësisht në pjesën e dytë. Shiu ndaloi humbjen që po afronte, e kthyer të nesërmen në fitore. Ndaj Lihtenshtajnit qe një trepikësh pa kripë; tekefundit, një fitore e detyrueshme. Në agoni ndaj Spanjës, ndaj Izraelit vjen shtrirja përdhe!
E çuditshme, por ekipit i mungon në vijimësi disiplina taktike, arma më e fuqishme deri tani. I mungon çdo lloj freskie e nevojshme, fizike e mendore. Gjithçka që ka ndodhur që prej mbarimit të Europianit e këtej e ka emrin: shpërfytyrim!
Duhet kujtuar se gjërat mund të shkojnë më keq në vitin e ardhshëm, kur na presin transferta drithëruese, për të filluar nga ajo në mars në Itali, e në qershor në Izrael. Do të presim vetëm Lihtenshtajnin në fushën tonë në fillim të shtatorit, për të udhëtuar më tutje drejt Maqedonisë e Spanjës. Pritja e Italisë në tetor është e fundit në radhë.
Por çfarë ka ngjarë gjatë këtyre muajve, pse është arritur gjer këtu?
Së pari, largimi i Lorik Canës ka lënë një gropë që vështirë të mbushet shpejt. Edhe pse nuk sillet nga askush në vëmendje, ekipit i mungon një udhëheqës i llojit të tij. Sido që Cana bënte herë-herë gabime në fushë, prania e tij kishte një efekt të jashtëzakonshëm tek lojtarët e tjerë. Në rolin e liderit, ai kishte një aftësi të jashtëzakonshme për t’i dhënë forcë skuadrës. Mungesa e tij do të vazhdojë të ndjehet gjatë në kombëtare, edhe pse ky fakt mund të vazhdojë të shpërfillet.
Së dyti, kulmet e tilla, siç qe pjesëmarrja e Shqipërisë në aktivitetin më të rëndësishëm europian të futbollit, shoqërohen rëndom me rënie të tilla. Mjafton të kujtojmë Greqinë e 2004-s!
Së treti, e një prej faktorëve kryesorë, kemi një çështje, e ajo e ka emrin De Biazi. Tekniku italian nuk është më ai i pari. Të përulurit, të shtruarit, të përkorit, të qetit De Biazi ia ka zënë vendin një tjetër. Vazhdimisht i nervozuar, i dëshiruar për të debatuar, madje dhe për të polemizuar nga larg, dhe, ç’është më e rëndësishmja, shpesh i pakuptueshëm në zgjedhjet që bën, ky është De Biazi i sotëm.
Lëkundja e spikatur me qarkullimin e emrit të tij rreth një numri ekipesh përfaqësuese apo ndryshe duket se i ka dhënë efektet dhe te rezultatet e fundit. Aq sa ngjan se ka një synim të fshehur të De Biazit për ta provokuar shkarkimin. Aventura e mbrëmshme, pasi ekipi kishte pësuar dy gola e kishte dy lojtarë më pak, me dy zëvendësime krejt të habitshme, duket se e përforcon atë çka u tha në rreshtat më sipër.
Pesë gola të pësuar në dy ndeshjet e fundit, e asnjë i shënuar! Shumë, është shumë për De Biazin.
Edhe pse mbetet tekniku më i suksesshëm që e ka drejtuar Shqipërinë në dy dekadat e fundit, fundi i këtij rrugëtimi mund të mos jetë shumë larg për De Biazin. E tërë logjika e rezultateve, e lojës së përfaqësueses, si edhe qëndrimi e veprimi i vetë italianit, të çojnë në këtë përfundim.
Humbja e mbrëmshme ndaj Izraelit nuk është fundi i botës, por fare mirë mund të jetë shenja më e qartë e fundit të një cikli: të atij që lidhet me emrin e De Biazit! /tesheshi.com/
