Analiza: Pse ekonomia botërore s’ka më nevojë as për Putinin, as për Rusinë

Për pjesën më të madhe të vitit të kaluar, dhe që nga fillimi i pushtimit të Ukrainës shkurtin e kaluar, presidenti rus Vladimir Putin është mbështetur në plotfuqishmërinë e tij të supozuar energjetike, duke e mbajtur ekonominë globale peng të tekave të tij.

Që nga vera e kaluar, Putini ka ndërprerë rrjedhën e gazit natyror në Evropë, duke shpresuar se evropianët, duke u dridhur nga pangrohja gjatë dimrit, do të kthehen kundër liderëve të tyre dhe do ta bëjnë politikisht të pamundur vazhdimin e mbështetjes së Ukrainës.

Ky kërcënim ishte i forte, pasi në vitin 2021, 83 për qind e gazit rus u eksportua në Evropë.

Eksportet totale globale prej shtatë milionë fuçi nafte në ditë dhe 200 miliardë metra kub gaz në vit përbënin afërsisht gjysmën e të ardhurave federale të Rusisë.

Edhe më e rëndësishmja, eksportet ruse të mallrave luajtën një rol kyç në zinxhirët e furnizimit global: Evropa mbështetej tek Rusia për 46 për qind të furnizimit të saj total me gaz, me nivele të krahasueshme varësie nga produktet e tjera ruse, duke përfshirë metalet dhe plehrat.

Evropa nuk ka më nevojë për gazin rus

Tani, ndërsa po afrohet një vit nga fillimi i pushtimit të Putinit, është e qartë se Rusia ka humbur përgjithmonë fuqinë e saj të mëparshme ekonomike në tregun global, shkruajnë Jeffrey Sonnenfeld dhe Steven Tian në një artikull për Foreign Policy.

Falë një dimri jashtëzakonisht të ngrohtë në Evropë, momenti i avantazhit maksimal të Putinit ka kaluar pa u vënë re dhe, siç e parashikuam saktë tetorin e kaluar, viktima më e madhe e gambit të gazit të Putinit është vetë Rusia.

Përparësia e Putinit për gazin natyror tashmë është zhdukur, sepse bota dhe, më e rëndësishmja, Evropa, nuk kanë më nevojë për gazin rus.

Larg nga ngrirja deri në vdekje, Evropa siguroi shpejt furnizime alternative me gaz, duke u kthyer në gazin natyror të lëngshëm (LNG).

Kjo përfshinte rreth 55 miliardë metra kub nga Shtetet e Bashkuara, dy herë e gjysmë më shumë se eksportet e LNG-së amerikane të paraluftës në Evropë.

Së bashku me rritjen e furnizimit nga burimet e rinovueshme, bërthamore dhe, ndërkohë, qymyri, këto furnizime alternative kanë reduktuar varësinë e Evropës nga gazi rus në nëntë për qind të totalit të importeve të saj të gazit.

Në fakt, Europa tani blen më shumë LNG se sa ka blerë ndonjëherë gaz rus.

Për më tepër, thonë autorët, dimri jashtëzakonisht i ngrohtë në Evropë do të thotë se jo vetëm janë shmangur skenarët e rasteve më të këqija, por tankerat evropiane janë ende plot dhe mund të përdoren për dimrin e ardhshëm.

Ditët e energjisë së shtrenjtë globalisht janë në të kaluarën

Në janar, tankerat e Gjermanisë ishin plot 91 për qind rekord, nga 54 për qind vitin e kaluar, që do të thotë se Evropës do t’i duhet të blejë dukshëm më pak gaz në 2023 sesa në 2022.

Implikimet e kësaj janë të mëdha.

Evropa tani është e garantuar për furnizime të mjaftueshme me energji të paktën deri në vitin 2024, duke lejuar kohë të mjaftueshme që furnizimet alternative më të lira të energjisë – si lëndë djegëse të rinovueshme ashtu edhe ato kalimtare – të përfshihen plotësisht dhe të funksionojnë brenda Evropës.

Kjo përfshin plotësimin e 200 miliardë metra kub shtesë në vit në kapacitetin e eksportit të LNG deri në vitin 2024 – mjaftueshëm për të zëvendësuar plotësisht dhe përgjithmonë 200 miliardë metra kub në vit të eksporteve të gazit të Rusisë njëherë e përgjithmonë.

Për më tepër, ditët e energjisë së shtrenjtë globalisht për shkak të “furnizimit të zvogëluar nga Rusia” janë përgjithmonë pjesë e së kaluarës.

Përveç kërkesës më të ulët të pritshme të Evropës për LNG, Kina po i drejtohet burimeve të brendshme të gazit natyror të lëngshëm në vend të atyre globale.

Së bashku me rritjen e shpejtë të furnizimit me LNG, nuk është çudi që tregu i gazit tani po vendos që çmimet e gazit të jenë më të lira se nivelet e paraluftës për vitet në vijim.

Putini, nga ana tjetër, nuk ka më asnjë avantazh dhe asnjë mënyrë për të zëvendësuar klientin e tij të deritanishëm kryesor; ai zbulon në mënyrën e vështirë se është shumë më e lehtë për klientët të zëvendësojnë një furnizues jo të besueshëm sesa për furnitorët të gjejnë tregje të reja.

Bota nuk varet më nga nafta e Putinit

Putini tashmë nuk po bën praktikisht asnjë fitim nga shitjet e gazit, pasi shitjet e tij të mëparshme prej 150 miliardë metra kub gaz në Evropë janë zëvendësuar nga 16 miliardë metra kub gaz në Kinë dhe një sasi e vogël në shitjet globale të LNG, mezi sa për të mbuluar kostot.

Nuk ka tregje në të cilat Putini mund të tregtojë diçka afër atij 150 miliardë metra kub: Kinës do t’i mungojë kapaciteti i nevojshëm i tubacionit për të blerë më shumë për të paktën një dekadë tjetër, dhe gjithsesi preferon burimet e brendshme dhe të diversifikuara të energjisë, ndërkohë që teknologjia e prapambetur e Rusisë e bën të pamundur të rriten eksportet e LNG-së dhe, përveç një sasie të vogël.

Dhe avantazhi që nafta i dha Putinit tani po shkrihet.

Ikën kohët kur frika se Putini do të hiqte furnizimet me naftë ruse nga tregu bëri që çmimet e naftës të rriteshin me 40 për qind në dy javë.

Në fakt, në përgjigje të kufizimit të çmimit të naftës në G-7, të cilin ne ndihmuam të zhvillohej, Putin njoftoi një ndalim, që do të hyjë në fuqi më 1 shkurt, për eksportet e naftës në vendet që pranuan këtë kufi çmimi, në të cilin moment çmimet e naftës ranë në fakt.

Pse? Sepse tani është e qartë se bota nuk varet më nga nafta e Putinit.

Tregu i naftës po kthehet në favor të blerësve, jo të shitësve, mes një rritjeje të ofertës – mjaftueshëm për të kompensuar një rënie të mundshme të prodhimit të naftës së papërpunuar ruse.

(Në dhjetor, zëvendëskryeministri rus Alakesandar Novak u tha mediave ruse se qeveria ishte e gatshme të shkurtonte prodhimin e naftës së papërpunuar deri në 700,000 fuçi në vitin 2023.)

As Arabia Saudite nuk mund të ndihmojë më

Çmimet e naftës tani janë më të ulëta se sa ishin para luftës dhe vetëm gjysma e dytë e 2022-shit pa një rritje të ofertës me katër milionë fuçi në ditë nga prodhues të tillë si SHBA, Venezuela, Kanadaja dhe Brazili.

Me furnizime edhe më të reja që priten këtë vit, çdo naftë ruse e humbur do të zëvendësohet pa probleme dhe lehtësisht brenda javësh.

Dhe këtë herë, Putini nuk mund ta detyrojë Arabinë Saudite të vijë në ndihmë duke shkurtuar në mënyrë drastike kuotat e prodhimit të OPEC+, siç bëri tetorin e kaluar.

Kjo për shkak se Shtetet e Bashkuara tani po ndalojnë transferimet kryesore të armëve dhe teknologjisë saudite, mes një kontrolli të shtuar ndërkombëtar të kapacitetit të tepërt të konsiderueshëm të papërdorur të OPEC+.

Ndikimi i Putinit është avulluar gjithashtu pasi tavani i çmimit të naftës i vendosur nga G7 nuk i jep atij zgjidhje tjetër veçse të humbasë, duke minuar pozicionin energjetik të Rusisë pavarësisht se çfarë bën.

Kina dhe India, pa pjesëmarrje të qartë në kufizim, e përdorin atë për të bërë një pazar të vështirë me Rusinë, me zbritje deri në 50 për qind, kështu që edhe pse India blen 33 herë më shumë naftë ruse se një vit më parë, Rusia nuk ka shumë fitime, duke pasur parasysh çmimin fitimprurës të prodhimit prej 44 dollarësh, me transport më të shtrenjtë.

Një përpjekje e dështuar për të përdorur ushqimin si armë

Por nëse Putini redukton edhe më tej prodhimin, siç ka kërcënuar të bëjë, ai do të humbasë pjesën e tij më të rëndësishme të tregut të naftës, një obsesion prej një kohe të gjatë të Putinit, në mes të një tregu gjithnjë e më të ngopur të naftës, dhe do të ulë më tej të ardhurat e tij tani që i duhen dëshpërimisht para të gatshme.

Pjesa tjetër e biletave të mallrave të Putinit janë përdorur gjithashtu.

Përpjekja e tij për të përdorur ushqimin si armë dështoi kur edhe aleatët e tij nominalë u kthyen kundër tij.

Dhe në disa tregje metalesh të dominuara historikisht nga Rusia, si nikeli, paladiumi dhe titani, blerësit nga frika e shantazhit të shoqëruar me çmime më të larta kanë përshpejtuar rifinancimin dhe kanë ringjallur investimet e fjetura publike dhe private në zinxhirët kritik të furnizimit me minerale dhe projektet e minierave.

Ato janë kryesisht në Amerikën Veriore dhe Jugore dhe në Afrikë, ku ka shumë rezerva minerale të pashfrytëzuara.

Në fakt, në disa tregje kryesore të metaleve, si kobalti dhe nikeli, prodhimi i kombinuar i minierave të reja që do të hapen në dy vitet e ardhshme përfaqëson furnizim të mjaftueshëm për të zëvendësuar përgjithmonë metalet ruse në zinxhirët e furnizimit global.

Gambitetet e dështuara ekonomike të Putinit janë një seri tjetër llogaritjesh të gabuara për t’i shtuar një liste në rritje, nga nënvlerësimi i popullit të Ukrainës, tek nënvlerësimi i unitetit kolektiv dhe vullnetit të Perëndimit.

Lufta është ende duke u zhvilluar, por fitorja është në horizont

Sigurisht, lufta e dështuar ekonomike dhe energjetike e Putinit nuk ishte pa pasoja.

Këto përhapje kanë prekur shumë jetë, kanë transformuar zinxhirët e furnizimit, kanë ndryshuar flukset tregtare dhe klientët janë ende duke ndjerë efektet e çmimeve më të larta, pasi i duhet kohë ekonomisë për të ulur çmimet.

Por është e rëndësishme që fundi është në horizont.

Putini nuk do të jetë më kurrë në gjendje të shkaktojë kaos dhe përçarje të tillë në ekonominë globale, pasi ai ka dobësuar përgjithmonë krahun më të fuqishëm të Rusisë – energjinë dhe mallrat e saj.

Lufta në fushën e betejës është ende duke u zhvilluar, por të paktën në frontin ekonomik, fitorja është në horizont. /tesheshi.com/