“Mos e quani një kundërofensivë”, thonë ukrainasit. “Kjo është ofensiva jonë, kjo është mundësia jonë për të dëbuar përfundimisht ushtrinë ruse nga vendi ynë”. Por pyetja është, siç thekson BBC në analizën e saj, çfarë do të kërkohet për suksesin e saj real?
Para së gjithash, siç u tha, fitimet territoriale të luftuara kohët e fundit por të vogla që forcat ukrainase arritën duke rimarrë fshatra të vegjël gjysmë të braktisur në Donetsk lindor dhe Zaporizhia juglindore duhet të lihen mënjanë.
Pas muajsh bllokimi, pamja e ushtarëve fitimtarë ukrainas që mbajnë flamurin blu-verdhë të vendit të tyre përpara një ndërtese të mbushur me plumba dhe copëza është një nxitje e mirëpritur për moralin ukrainas. Por në pamjen e madhe strategjike, kjo është një gjë e vogël.
Territori nën kontrollin rus që është më i rëndësishmi në këtë fushatë ushtarake ukrainase është jugu – zona midis qytetit të Zaporizhias dhe Detit Azov. Është i ashtuquajturi një korridor tokësor ose urë tokësore që lidh Rusinë me gadishullin ukrainas të Krimesë të aneksuar ilegalisht, një territor që mezi ka ndryshuar që nga javët e para të pushtimit të vitit të kaluar.
Dhe rusët po shikonin hartën…
Nëse Ukraina arrin të ndajë zonën në dysh dhe të mbajë territorin që ka rifituar, atëherë ofensiva e saj do të jetë kryesisht e suksesshme. Domethënë, kjo do të ndërpresë forcat ruse në perëndim dhe do të vështirësonte furnizimin e garnizonit të tyre në Krime. Kjo nuk do të nënkuptonte domosdoshmërisht një fund të luftës – të cilën disa tani parashikojnë se mund të zvarritet me vite – por do ta vendoste Ukrainën në një pozicion të fortë negociator kur të fillojnë bisedimet e pashmangshme të paqes.
Por edhe rusët e shikuan hartën shumë kohë më parë dhe arritën në të njëjtin përfundim. Ndërsa Kievi dërgoi ushtarët e tij në vendet e NATO-s për stërvitje dhe përgatiti 12 brigadat e tij të blinduara për fushatën e kësaj vere, Moska përdori kohën për të ndërtuar atë që e quajti “fortifikimin më të frikshëm mbrojtës në botë”.
Bllokimi i rrugës së ukrainasve për në bregdet janë rreshta fushash të minuara ruse, pengesa konkrete antitank – të njohura si “dhëmbët e dragoit” – bunkerë, pozicione zjarri dhe llogore mjaft të gjera dhe të thella për të ndaluar një tank Leopard 2 ose M1 Abrams në gjurmët e tij. E gjithë kjo mbulohet nga zona të paracaktuara të goditjes së artilerisë të pozicionuara për të përfshirë automjetet e blinduara ukrainase ndërsa ata dhe ekuipazhet e tyre presin që inxhinieria e tyre të gjejë një rrugëdalje.
Shenjat e para janë se – edhe pse është një fazë shumë e hershme e kësaj fushate ukrainase – që mbrojtja ruse po e mban të fortë tani për tani. Por Ukraina ende nuk ka përkushtuar pjesën më të madhe të forcave të saj, kështu që këto janë sulme testuese, zbuluese të krijuara për të zbuluar se ku ndodhet artileria ruse dhe për të kërkuar për dobësi në linjat e tyre.
Një çështje morali
Morali është në favor të Ukrainës – ushtarët e tyre janë shumë të motivuar ndërsa luftojnë për të çliruar vendin e tyre nga pushtuesit. Shumica e forcave ruse iu mungon ai motivim dhe në shumë raste trajnimi, pajisjet dhe udhëheqja e tyre janë inferiore se ato ukrainase. Shtabi i Përgjithshëm në Kiev do të shpresojë se nëse mund të bëjnë përparim të mjaftueshëm, pasi rënia e moralit rus do të bëhet “ngjitëse”, duke u përhapur në të gjithë fushën e betejës pasi ushtarët rusë të demoralizuar humbasin vullnetin e tyre për të luftuar.
Cilësia e armëve të rënda të dorëzuara nga vendet e NATO-s është gjithashtu në favor të Ukrainës. Ndryshe nga automjetet e blinduara të projektuara nga sovjetikët, tanket e NATO-s dhe mjetet luftarake të këmbësorisë shpesh mund t’i rezistojnë një goditjeje të drejtpërdrejtë, ose të paktën mjaftueshëm për të mbrojtur ekuipazhin e mbijetuar dhe për të vazhduar luftën.
Por pyetja është nëse do të mjaftojë për t’iu kundërvënë fuqisë së artilerisë ruse dhe sulmeve me dron?
Rusia, si një vend shumë më i madh, mund të tërheqë më shumë burime se Ukraina. Presidenti Vladimir Putin, i cili filloi këtë luftë, e di se nëse arrin t’i sjellë ukrainasit në një ngërç që do të shtrihej në vitin e ardhshëm, ka një shans që SHBA dhe aleatët e tjerë të lodhen duke mbështetur këtë përpjekje të shtrenjtë luftarake dhe të fillojnë të vënë presion mbi Kievin për të arritur një kompromis për armëpushimin.
Beteja ajrore
Së fundi, është çështja e mbulimit ajror, apo mungesa e tij. Sulmi ndaj një armiku të rrënjosur mirë pa mbështetje të mjaftueshme ajrore është shumë e rrezikshme. Në Kiev e dinë këtë dhe për këtë arsye prej kohësh i kërkojnë Perëndimit që t’i furnizojë me avionë luftarakë F-16. SHBA, që i prodhon, dha dritën jeshile për dorëzim vetëm në fund të majit, kur faza e parë përgatitore e ofensivës ukrainase tashmë ishte duke u zhvilluar. Problematikisht për Ukrainën, F-16-të që ndryshojnë lojën mund të mbërrijnë në fushën e betejës shumë vonë për të luajtur një rol kyç në fazat e hershme të kësaj kundërofensive.
Megjithatë, kjo nuk do të thotë se ukrainasit do të humbasin. Herë pas here ata dëshmuan se janë të shkathët dhe shpikës. Ata e dëbuan me sukses ushtrinë ruse nga Khersoni duke goditur qendrat e tyre të pasme të logjistikës deri në pikën ku rusët nuk mund të furnizonin më forcat e tyre në qytetin jugor.
E armatosur me armë me rreze të gjatë veprimi, si raketa britaneze “Storm Shadow”, Ukraina tani do të përpiqet ta bëjë përsëri. Por mes të gjitha pretendimeve dhe kundërpretendimeve për luftën propagandistike, mund të kalojnë ende javë apo edhe muaj para se të shfaqet një tablo më e qartë se kush do ta fitojë përfundimisht këtë luftë. /tesheshi.com/
