A do e ndryshojë pandemia globale COVID-19 (koronavirus) natyrën e marrëdhënieve ndërkombëtare? A do ta inkurajojë ajo bashkëpunimin ndërkombëtar apo do të promovojë tendencat e shpërbërjes së sistemit global, pasi shtetet e kombet gradualisht i drejtohen vetvetes?
A do të ketë një përpjekje të përtërirë për të “ndarë” vendet dhe rishikuar zinxhirët e furnizimit global dhe rrjetet e transportit?
A do të gjejnë vendet e ndryshme në pandeminë COVID-19 një nxitje për të bashkëpunuar më intensivisht, apo do ta shohin pandeminë si një mundësi për të fituar një avantazh në kontekstin e “fuqive të mëdha konkurruese”?
Në një farë mase, gjithçka varet nga dallimet në të kuptuarit e thelbit të fenomenit. Në këtë drejtim, sipas një studimi të kohëve të fundit të angazhimit global të SHBA, publiku amerikan është i ndarë në mënyrë të barabartë.
Studimi u krye para përhapjes globale të koronavirusit, kështu që nuk përmbante një çështje specifike që i takon ekskluzivisht këtij problemi. Hulumtimi i lartpërmendur u përqëndrua në debatin mbi “nëse ndryshimi i klimës do të inkurajojë botën të bashkëpunojë apo nëse Shtetet e Bashkuara do të përdorin atë për të nxitur ndryshime në tregun e konkurrencës.
Pyetja ishte: A do të prodhojë ndryshimi i klimës një marrëdhënie bashkëpunuese ndërkombëtarisht, apo duhet që SHBA të shfrytëzojë problemet e shkaktuara nga ndryshimi i klimës për të detyruar konkurrentët e saj që të rishikojnë politikat kombëtare?”.
Për shembull, a do ta detyrojë Kinën të trajtojë shkaqet e ndryshimit të klimës në shtëpi, të inkurajojë vendin e saj të adresojë problemet e saj të brendshme, dhe t’i kushtojë më pak vëmendje dhe burime zgjerimit të pranisë së saj ushtarake brenda vendit dhe më gjerë në botë?
Gjithashtu, a mund të bëhet një qasje e tillë katalizator për fillimin e një procesi dhe një lëvizje për të sjellë ndryshime radikale politike dhe demokratike në Kinë?
Studimi u përpoq të përgjigjet në pyetjen nëse humbjet afatshkurtra të pësuara nga Kina në luftën tregtare me SHBA do të shkaktonin probleme shtesë për Kinën në planin afatgjatë. Në Amerikë, megjithatë, tashmë ka një debat të konsiderueshëm nëse duhen ndërmarrë disa hapa destabilizues për të fituar një avantazh ndaj Kinës ose nëse është më e përshtatshme të hartohen dhe forcohen mekanizmat e rinj për bashkëpunimin SHBA-Kinë për përfitim të ndërsjelltë.
Të pyetur nëse duhet t’i jepet përparësi politikës së jashtme amerikane që synon ta shtyjë Kinën drejt demokratizimit më të madh, apo qëllimi kryesor i politikës amerikane duhet të përqendrohet në mekanizmat për përfundimin e marrëveshjeve dhe traktateve të favorshme tregtare për të ndihmuar në zbutjen e efekteve katastrofike të ndryshimit të klimës, në fund të shkurtit më shumë se 61% e të anketuarve e kundërshtuan këtë qasje, 29% ishin kundër (të tjerët ishin të pavendosur).
Ky hulumtim është një pikë fillestare e rëndësishme që parashtron se kur bota përballet me krizat transnacionale, mosmarrëveshjet kanë tendencë të zhduken dhe përparësi i jepet bashkëpunimit.
Ky përfundim konfirmon tezën e mbrojtur nga Amitai Etzioni (që ne e quajmë “realizëm komunitar”).
Kjo tezë postulon mendimin se lëvizja për avancimin e bashkëpunimit ndërkombëtar varet shumë nga gatishmëria e njerëzve për t’u përballur me kërcënime të përbashkëta për të gjithë, pavarësisht se ku jetojnë.
Të gjitha propozimet e lartpërmendura janë duke u testuar në realitet sot, dhe nga cila marrëdhënie vendet e ndryshme do të tregojnë kundrejt pandemisë COVID-19, ata do të përcaktojnë se cilat nga preferencat e mësipërme do të mbizotërojnë në marrëdhëniet ndërkombëtare. /tesheshi.com/
