Kishte filluar si vullnetar, por Zoti për punën e tij bamirëse nuk e la veç në “sevape”, por e shpërbleu edhe me një vend pune. Andaj sot shkupjani 23 vjeçar Ali Elezi si i punësuar në “Kryqin e Kuq” ndihmon refugjatët sirian në vendkalimin kufitar ndërmjet Maqedonisë dhe Greqisë në Gjevgjeli. Ai në një intervistë për portalin tesheshi.com flet për gjendjen momentale të refugjatëve, si kanë mbetur peng i interesave shtetërore, misionin e tyre dhe rastet të cilat e kanë mbushur Aliun me emocione, derisa ka shpërthyer në vaj.
Intervistoi: Mensur Krasniqi
Jeni pjesë e “Kryqit të Kuq”. Si u ndodhët në këtë mes? Jeni vullnetar apo i punësuar?
Në fillim me ftuan të marr pjesë në shoqatën “NuN” si vullnetar për t’i ndihmuar refugjatët. Disa muaj më vonë më erdhi oferta për t’u punësuar në “Kryqin e Kuq”. Ata kërkuan vullnetar me eksperiencë që mund t’i shërbejnë refugjatët. E gjitha kjo që ndodhi për punësimin në Kryqin e Kuq ishte falë një vëllait tonë mysliman që më ftoi .Ai është Sedat Shabani, e falenderoj shumë që më ka përzgjedh t’i shërbej refugjatëve mysliman.
Dhe meqë përmendët refugjatët, si qëndron puna me ta, a kanë mbetur edhe shumë në vendkalimin kufitar të Gjevgjelisë?
Për momentin refugjat ka afër 135 persona, diku rreth 30 familje. Ata qëndrojnë në Gevgeli prej rreth 3muajsh dhe janë të izoluar ku nuk mund të dalin prej kampeve.
Cili është raporti juaj me refugjatët, në ç’gjuhë flisni?
Raporti me refugjatët tani është si dy shokë të afërt si nga fëmijëria. Po ashtu dhe me fëmijët bëjmë të pamundurën. Vetëm fytyrat e tyre të jenë me buzëqeshje. Flasim në gjuhën angleze dhe turqishte. Gjithashtu dhe unë fillova të mësoj nga ata gjuhën Arabe.
Për çka kanë nevojë më së shumti refugjatët: ushqim, veshje, mjete ekologjike?
Ata kanë nevojë për liri, edhe pse thuajse të gjitha i kanë. Normalisht ndodh ndonjëherë që të jenë më dobët me ushqim, mirëpo elhamdulilah të paktën një ushqim të njëjtë ua sigurojmë për çdo ditë, e çka vjen më mirë, mirësevjen.
A ju kanë thënë ndonjëherë se cili është misioni i tyre?
Kisha një rast të bisedoj me një refugjat nga Siria. Ai ishte një mjek. Më tha: “Misioni im është për t’i shërbej popullit si në vendlindjen time, ashtu dhe në vendet Europiane. Këtë do ta bëj, për ti treguar Europës se ne nuk jemi ashtu si ato na mendojnë”. Shumica e tyre duan ta tregojnë veten si popull që ka njerëz me shkollë, intelektual dhe me plotë fjalë them se janë një popull që kanë moral.
Dhe për në fund, a mund të ndani me ne rastin më të rëndë që keni parë, apo që ua kanë rrëfyer ndonjëri nga refugjatët?
Kam pasur shumë raste por do të tregoj vetëm. Rasti parë: Në fillimin e ardhjes së refugjatëve në Gjevgeli, ishte natë dhe binte shumë shi. Atë natë vinin nga 50 refugjatë në çdo 30minuta për tu futur në kampe të mëdha. S
a mbarova shpërndarjen e ushqimit, e kisha afër një ushtar maqedon i cili filloi të qante kur shikonte se si kolegu i vet i kapte me forcë fëmijët dhe i fuste brenda në kamp. Ndëra nga sytë i dilnin lotë, ushtari i tha kolegur të vet: “Kur ti sot i kap këta fëmijë pa faj i hedh nga lartë poshtë në gurë, një ditë do të bësh të njëjtën gjë dhe te fëmijët e m’i. Nga ajo natë ai ushtari dha dorëheqjen nga puna se nuk mund ta përballonte një rast të tillë dhe doli me sytë e përlotur.
Rasti i dytë: Një plakë e moshuar refugjate mbeti në baltë dhe nuk mund të ecte me shkop. Një grua shtatzënë, e cila mbante në krah fëminë e vet e vërejti këtë, e la me një anë fëmijën e saj dhe kapi plakën për ta nxjerrë nga aty. Pas kësaj plaka i tha: “Oj bija ime, ti sot nuk më le mua në baltë dhe kishe dy fëmijë me vete, mos harro se këtë që e bëre është në dobinë tënde dhe fëmija yt një dit nuk do të të lëjë kurrë të mbesësh siç isha unë.
Këto dy raste nuk harrohen kurrë. Më kanë mbushur me emocione dhe më kanë bërë të qaj, edhe pse mediat nuk i publikojnë rastet e tilla. /tesheshi.com/
