Kolumnisti pakistanez Hassan Ali thotë se është e qartë se Amerika po humbet në Pakistan, pavarësisht se kur do të mbahen zgjedhjet e ardhshme pakistaneze dhe kush do të fitojë. Ai beson se ka një konsensus në spektrin politik pakistanez se e ardhmja është në favor të Kinës dhe se e ardhmja e Pakistanit është e lidhur me Pekinin.
Në një artikull për revistën amerikane Time, kolumnistja pakistaneze thekson se marrëdhëniet pakistanezo-amerikane arritën nivelin më të ulët gjatë sundimit të ish-kryeministrit Imran Khan, i cili akuzoi Uashingtonin se planifikonte ta largonte atë nga posti.
Ai tha se Pakistani ka qenë më parë një nga aleatët më të fortë të Uashingtonit dhe një partner i besueshëm në Luftën e Ftohtë, por turneu i Presidentit të SHBA Joe Biden në Azi javën e kaluar synonte të forconte lidhjet me aleatët e vjetër në kontinent, përfshirë Japoninë, Korenë e Jugut dhe Indinë, duke mos vizituar një mik të vjetër – Pakistanin
“Atdheu i dytë”
Kolumnisti pakistanez tërhoqi vëmendjen për vizitën e ministrit të jashtëm pakistanez të sapoemëruar Bilawal Bhutto Zardari në Kinë, gjatë së cilës ai e përshkroi Kinën si “atdheun e tij të dytë”.
Ai thotë se fundi i fushatës amerikane në Afganistan ka përshpejtuar rënien e ndikimit të SHBA-së në Pakistan, duke shkaktuar tensione të gjata midis dy vendeve, ku secila palë fajëson tjetrën për dështimin e saj.
Ai shtoi se Pakistani pretendon se ishte i detyruar t’i bashkohej “luftës kundër terrorit”. Si rezultat i atij angazhimi në Afganistan, Pakistani humbi 70,000 njerëz, pësoi humbje ekonomike prej më shumë se 150 miliardë dollarësh dhe u bë një objektiv i “ekstremizmit” të dhunshëm. Ndërkohë, Shtetet e Bashkuara kanë fajësuar ushtrinë pakistaneze dhe shërbimin e fuqishëm të inteligjencës së brendshme të vendit (ISI) për fshehjen e Osama bin Ladenit në një strehë në Abbottabad dhe për ndihmën e fshehtë të talebanëve për të rimarrë kontrollin e Afganistanit.
Përkeqësimi filloi herët
Hassan Ali shpjegon se marrëdhëniet midis Shteteve të Bashkuara dhe Pakistanit janë përkeqësuar që nga vitet 1950 dhe fillimi i viteve 1960, kur Uashingtoni i dha Islamabadit miliona dollarë ndihmë të huaj si një shpërblim për t’iu bashkuar fushatës së tij globale kundër komunizmit dhe më pas pezulloi ndihmën si një ndëshkim për afrimin e Islamabadit me Kinën në 1965.
Marrëdhëniet u përmirësuan përsëri në vitet 1970, kur administratat e Nixon dhe Ford përdorën Pakistanin si ndërmjetës për të përmirësuar marrëdhëniet me Kinën, ndjekur nga një përkeqësim i mëtejshëm nën administratën e Presidentit Jimmy Carter, i cili ndërpreu ndihmën ushtarake për të ndëshkuar Pakistanin për ndërtimin e uzinës pasurimi i uraniumit.
Ndërsa Pakistani u bë një shtet i vijës së parë në fushatën e Uashingtonit kundër pushtimit sovjetik të Afganistanit, bashkëpunimi midis Shteteve të Bashkuara dhe Pakistanit u stabilizua përsëri. Por kur lufta përfundoi në vitin 1989, Shtetet e Bashkuara vendosën sanksione ndaj Pakistanit sipas Amendamentit Pressler për pasurimin e uraniumit dhe reduktuan shpejt angazhimin e tij në rajon. Kjo mbolli farat e mosbesimit midis dy palëve dhe inkurajoi Pakistanin të zhvillonte marrëdhëniet e tij me Kinën.
Heqja graduale
Por në vitet që çuan në tërheqjen e SHBA nga Afganistani vitin e kaluar, pati një distancë graduale të aleatëve të vjetër dhe një kthesë vendimtare të Pakistanit drejt Kinës, ndërsa Amerika në të njëjtën kohë filloi t’i afrohej Indisë.
Nga ana tjetër, Korridori Ekonomik Kinë-Pakistan (CPEC), një program infrastrukturor prej 62 miliardë dollarësh që krijon një rrugë tregtare dhe energjitike midis Detit Arab dhe Kinës përmes Pakistanit, e ka bërë Kinën një bosht të zhvillimit ekonomik të Pakistanit.
Autori thotë se mbështetja e Pakistanit në investimet kineze dhe indinjata e tij për atë që e konsideron si hipokrizi amerikane, do të thotë se nuk ka më rëndësi se kush i mban frenat e qeverisë në Islamabad. Të gjithë lojtarët kryesorë dhe të vegjël politikë janë të përkushtuar t’i japin përparësi marrëdhënieve të Pakistanit me Kinën mbi ato me Shtetet e Bashkuara. I vetmi ndryshim është se sa larg do të shkojë Islamabadi në armiqësinë e tij të hapur ndaj SHBA. /tesheshi.com/
