Nga Bardha Nergjoni
Ne e dinim që ai është marrë me peshëngritje në rini. Por Ilir Meta, deri dje me vërtet me pamjen e një ish-ngritësi peshash prej tej fryrjes fizike, na rezulton të ketë qenë dhe korrespondent sportiv. E zbulon këtë fakt Ahmet Shqarri, një prej ikonave të gazetarisë sportive, komentator me nam gjithashtu, i cili u nderua këto ditë me çmimin e karrierës “Vangjush Gambeta” nga Unioni i Gazetarëve Shqiptarë. Dhe çmimin e mori nga një ish-korrespondent i tij në lidhjet direkte… Ilir Meta dora vetë
Si e pritët këtë vlerësim nga Unioni i Gazetarëve?
E prita me shumë kenaqësi, madje kam veshur kostum(qesh). Më vjen mirë që në Shqipëri ekziston ende institucioni i mirënjohjes. Nuk besoj ta kenë pasur të vështirë përzgjedhjen pasi jam gazetari sportiv më jetëgjatë në Shqipëri dhe i pari gazetar sportiv në median elektronike pasi TVSH ka qenë e vetmja dritare e kohës.
Të bën përshtypje sidomos fakti që ju nuk keni komentuar vetëm ndeshje futbolli por çdo lloj sporti. Si e arrinit këtë?
Kam filluar në vitin 1969 të komentoj në TVSH. Kam komentuar të gjitha llojet e sporteve ndër të cilat edhe rrjetin çiklistik të Shqipërisë, i cili ishte aq i rëndësishëm sa ndërpritej çdo lloj programi. Duhet të kuptoni situatën ku jetonim pasi nuk kishim këtë teknologji. Nuk kam lënë fshat pa shkuar jo si pasion por si detyrë, pasi po mos shkoje kishe pasoja. Ishte fati im, pasioni; ju thoni zëri, por unë vetë mendoj se nuk kam zë mikrofonik. Ndoshta ngaqë jepja emocion, e dramatizoja, humbja në çdo ndeshje. Kjo ishte.
Në atë kohë të guxoje do të thoshte edhe rrezik. A keni rrezikuar?
Është e vërtetë që rrezikonim sepse ishe në transmetim direkt e nuk dihej çfarë mund të të ndodhte e çfarë mund të thonin. Kam qenë gjithashtu i pari në transmetim nga jashtë duke filluar me ndeshjen me Barcelonën në vitin 1986, ndeshje e cila hyri në histori jo vetëm për lojën e jashtëzakonshme por edhe për komentin sportiv. Në koment janë thënë gjëra që nuk njiheshin në atë kohë nga shqiptarët si “hotel me 5 yje”, “merrte pjesë edhe Papa”, etj. Pjetër Arbnori më ka cilësuar “dritaren nga ku shqiptarët po shihnin botën”. Ndërkohë, Vath Koreshi në parathënien e librit tim më ka quajtur “Perandorin e Shqipërisë”.
Edhe intervistat direkte ishin një përgjegjësi e madhe dhe rrisk i madh pasi mund të thuheshin gjëra që dilnin jashtë linjës. Një shprehje tha Fatmir Frashëri – “ishte fat që fituam në Elbasan” – dhe të nesërmen u bë mbledhje pse u tha se ishte çështje fati. Për hir të së vërtetës unë u rrita në ato kohëra dhe i detyrohem shumë asaj periudhe. Sot transmetohen ekipet më të mëdha dy herë në javë dhe nuk u shkon mendja shumë tek si e qysh komentohet. Më përpara jetonin me zërin tim. U rrita ky personalitet që jam sot pikërisht nga periudha kur sporti ishte argëtimi i vetëm i shqiptarëve. A kam qenë vërtet i famshëm apo më bëri koha pasi nuk kishte dritare të tjera, këtë nuk di ta them. Isha i vetmi dhe ndoshta kjo më bëri të tillë.
Ju është dashur të sakrifikoni diçka për të pasur të gjithë atë intensitet komentesh?
Në e kam një borxh, atë ia kam gruas time Engjëllushe Shqarri, një përkthyese e njohur e shumë veprave por edhe përfaqësuese në organizma ndërkombëtarë. Ajo ka duruar për mua shumë dhe ka rritur dy vajzat ndërkohë që unë do të duhet të lëvizja në çdo cep të Shqipërisë. Më ka ndihmuar shumë dhe ky vlerësim i përket edhe asaj.
Çmimin jua dha Ilir Meta. Ç’ju lidh me të?
Ndër shumë vitet kam pasur bashkëpunëtorë të shumtë siç ka qenë edhe Iliri Meta. Babai i tij erdhi një ditë më takoi dhe më tha se i biri e kishte shumë pasion futbollin dhe dëshironte të bashkëpunonte. Unë kisha korespondentë gjithandej dhe në Tiranë. Kisha yje si Veli Rada, Ismet Bellova, etj., dhe ku ta fusja një të ri pa eksperiencë? Ishte një djalë me pasion që sapo kishte filluar të mësonte dhe anglisht. Bëhet fjalë për vitet ‘89-‘90 kur ai ishte student në vit të fundit në shkenca juridike a ekonomik. Një djalë i shëndetshëm, i ri, madje më vinte edhe në shtëpi. E provova, i dhashë mundësinë. Qëndroi gati dy vjet. E fusja në transmetim në rrethe të vogla si Kavaja. Ishte koha e ndryshimit të sistemit dhe në një ndeshje filluan të shanin në Kavajë. Në transmetim direkt them “Linja Ilir Metës në Kavajë”. Nga mikrofoni u dëgjuan njerëz që shanin e bërtistin “Poshtë diktatura”. Në atë moment ai mbylli mikrofonin e s’doli më dhe kështu e mbylli karrierën si korespondent sportiv Ilir Meta. /tesheshi.com/
