Të gjitha llojet e qeverisjeve, kudo në botë, për sa ekziston politika, janë komplekse në vlerësim. Madje koha që kalon i bën dhe më shumë të tilla, mes gjykimeve sempliste, si nga përkrahësit e si nga kundërshtarët, mbi suksesin apo dështimin e pretenduar. Kështu dhe në Shqipëri. Ka debat mbi Perandorinë Osmane, ka gjithashtu debat dhe për cilësinë e qeverisjeve të ashtuquajtura kuislinge gjatë luftës; një debat i pasosur është ai mbi qeverisjen komuniste, pra të një diktature, ku thuhet se pati dhe anë të mira, e gjithashtu ha debat çdo lloj qeverisjeje e pas ’90-ës.
Kështu vijon të jetë dhe me qeverisjen aktuale, atë të Ramës, tashmë prej një dekade, mbi të mirat dhe të këqijat e saj.
Kanabizim, krimi e korrupsioni, mbetet një trio e hijes së rëndë mbi të, në një Shqipëri vërtet të ndryshuar katërcipërisht në imazh, prej një kurimi të thellë infrastrukturor e estetik, edhe pse thelbi i shumëçkaje të mbrapshtë në këtë vend vijon të jetë i pandryshuar, te shteti, njeriu dhe shoqëria.
Së fundi, një emër si Arben Ahmetaj, deri dje me shumë pushtet e sot në arrati nga akuzat e SPAK, po trazon edhe më politikën gjithëherë të trazuar, duke pretenduar, në një gosti me spageti e verë, se ish-shefi i tij politik Rama ka lejuar kanabizimin e ka pritur mafiozë në zyrë.
Mënyra e formulimit të tyre, konteksti në të cilën i thotë, rrethana fizike gjithashtu(duke ngrënë), i shndërron ato në vulgaritet politik. Janë ushqim për opozitën, e cila kurrë nuk e përzgjedh ushqimin e saj, por jo te ajo pjesë e shoqërisë e cila ka tjetër lexim, sidomos ndaj Ahmetajt.
Defekti më i madh i tij është dobësia imponuese. Hijet e shumta mbi moralin e tij, si qeveritar e si njeri, e zhveshin tërësisht nga një lloj integriteti për t’u marrë seriozisht. Në këtë pikë, opozita që tashmë është gati t’i ngrejë monument, ia ul edhe më vetes besueshmërinë teksa kapitalizon fort fjalët e një të akuzuari rëndshëm prej saj. Një njeri që deri dje ka vjedhur, lehtë edhe mund të gënjejë e spekullojë. Në karakter, njeriu s’mund të jetë i amoralshëm në një drejtim e i moralshëm në një drejtim tjetër. Ose së paku, duhet të ketë një bazë morale për t’u marrë në konsideratë ajo që thotë. Arben Ahmetaj kurrë s’e ka patur atë dhe madje kjo është dhe akuza më e rëndë ndaj Ramës që e zgjodhi për ta patur ndër të afërtit e tij në qeverisje.
E jo vetëm moralisht. Ahmetaj nuk ka bindur dot as në detyrat e larta qeveritare. Si njeri që iu besua financat, ekonomia e turizmi, së fundi dhe Rindërtimi, ai s’kishte pikë shkëlqimi në ligjërimin teknokratik. Pra, duhej sforco e madhe për të kuptuar se pse është zgjedhur ky njeriu për t’i besuar poste kaq të rëndësishme.
Të vogël atë, si dhe të pabesueshëm kur ngre akuza ndaj qeverisjes ku ai vetë ishte protagonist i saj, e bën pikërisht njeriu që ai e zëvëndësoi si zv/kryeministër, Erion Braçe, ndër kritikët më bindës ndaj qeverisjes.
Ky i fundit do denonconte skemat fiskale të Ahmetajt në bujqësi, me një gjuhën tejet argumentuese, deri në pikën e keqardhjes se pse kapacitete të tilla si Braçe, pa asnjë hije morale dhe shumë lart teknokratikisht në qasje ekonomike, lihen në hije nga njerëz pa asnjë dritë, profesionalisht e moralisht, si Arben Ahmetaj. Por jo vetëm kaq. Krahasimisht, është tjetër kur Braçe irritohet me qeverinë e tjetër kur kundër qeverisë flet Ahmetaj. Diferenca është pikërisht në moral. Ashtu siç është në moral diferenca mes Ahmetajt e Petro Koçit, njeriut që guxoi të denonconte mpleksjen e qeverisjes lokale në Fier me krimin lokal fierak, në çështjen e tenderave.
Arben Ahmetaj, edhe në thëntë të vërteta, është i dënuar me pabesueshmëri, sigurisht, përveç opozitës, e cila nuk përdor kurrë filtra moralë në të bërit politikë, gjë që e ka shndërruar në një banalitet të gjallë. Një banalitet i asojshëm, sa që vetëm krahasimisht me të Rama ka ende forcë imponuese si figurë. Kur nuk dëgjon apo sheh opozitën, Rama i vetëm është super i mërzitshëm. Por sapo hap gojë opozita, me primivitivizmin e vet katastrofik, ai ngjan një fisnik i vërtetë. /tesheshi.com/
