Aeroporti Paro në Butan mban statusin e një prej më të rrezikshmëve në botë dhe sa sfidues është, tregon fakti se vetëm 24 pilotë kanë leje për të ulur atje, shkruan LadBible.
Jo vetëm që ka më shumë se 100 rreziqe që pilotët duhet të marrin në konsideratë, por për shkak të mjedisit të tij, teknologjia që pilotët përdorin normalisht nuk mund të përdoret gjatë uljes.
Një sfidë për pilotët
Zakonisht, kur piloti i afrohet aeroportit, ekzistojnë dy pajisje që u komunikojnë atij pozicionin horizontal të avionit në raport me pistën dhe dërgojnë informacione se sa larg është avioni mbi pistë.
Pajisjet lejojnë pilotët të ulen në aeroporte gjatë natës, gjatë turbulencave ose në dukshmëri të dobët. Megjithatë, kur ulet në aeroportin e Paros, e vetmja gjë ku një pilot mund të mbështetet (përveç instrumenteve në bord) janë sytë e tij.
Pilotët duhet të drejtojnë avionin në lëvizje zig-zag nëpër male dhe më pas të mbështeten vetëm në shikim duke përdorur pika referimi të paracaktuara në tokë. Përveç kësaj, pista është gjithashtu shumë e shkurtër, gjë që e bën uljen edhe më të vështirë.
Për shkak të gjithë kësaj, avioni duhet të fluturojë me një shpejtësi dhe lartësi të caktuar në secilën nga pikat e afrimit për të siguruar një ulje të sigurt.
Por nuk mbaron as me kaq. Kthimi i fundit në afrim bëhet vetëm 30 sekonda përpara se gomat të godasin në pistë. Nuk ka presion, apo jo?
Kushtet perfekte
Pamjet e uljes tregojnë kthesat që duhet të bëjë avioni ndërsa i afrohet pistës.
Ulja është aq e vështirë sa që edhe pilotët që kanë kaluar një proces trajnimi të vështirë mund ta provojnë atë vetëm në kushte perfekte. Asnjë ulje gjatë natës, në dukshmëri të dobët dhe jo gjatë turbulencave.
Për t’u lejuar të ulen në Paro, pilotët duhet të kalojnë teste rigoroze që përfshijnë simulime, si dhe kryerjen me sukses të ngritjeve dhe uljeve të shumta nga aeroporti. /tesheshi.com/
