Gazeta britanike The Guardian publikoi një artikull për gazetarin e famshëm të Al Jazeera-s, Wael Dahdouha, emri i të cilit ishte në fokus të publikut botëror për raportimin në muajt e parë të agresionit izraelit në Rripin e Gazës, periudhë në të cilën regjimi kriminal sionist vrau anëtarë të shumtë të familjes së tij, duke përfshirë gruan, nipin dhe tre fëmijët e tij.
Tragjedia e parë në jetën e Dahdouh erdhi në formën e një serie shkatërruese sulmesh ajrore që goditën Gazën. Nga shpërthimi që tronditi të gjithë zonën mbetën të vrarë gruaja, dy fëmijët dhe një nip. Për Dahduh, i cili kishte vite që ishte dëshmitar i vdekjes së njerëzve të tjerë, kjo humbje ishte e pabesueshme. “Gjithçka që kam bërë ndonjëherë ishte të jepja lajmin e vdekjes – por tani vdekja më ka ardhur,” tha ai në atë kohë.
Në morg, Dahdouh gjeti trupat e djalit të tij 15-vjeçar Mahmoud, vajzës së tij 7-vjeçare Sham dhe gruas së tij Amina. Dahdouh mori Sham-in, me fytyrën e shtrembëruar nga dhimbja. Aty, mbi ta, ai shqiptoi një frazë që do të jehonte në të gjithë botën arabe: “Ata u hakmorrën përmes fëmijëve tanë”.
Profesioni i tij, i cili e bëri atë të famshëm dhe siguroi që bota të shihte vuajtjet e palestinezëve, tani është bërë edhe burimi i traumës së tij personale. Por pavarësisht kësaj, Dahdouh vazhdoi të raportonte, duke përdorur dhimbjen e tij si një nxitje për t’iu përkushtuar edhe më thellë punës.
Në këtë periudhë pikëllimi dhe humbjeje, Dahdouh është veçanërisht i afërt me djalin e tij të madh Hamza, i cili u bë gazetar si babai i tij, dhe Al Jazeera e punësoi atë dhe e njohu atë si një anëtar jashtëzakonisht premtues të komunitetit të tij mediatik. Dahduh ndihej i lehtësuar në praninë e Hamzës – ai pa tek ai mundësinë që puna e tij të vazhdonte përmes djalit të tij. Të dy punuan krah për krah, duke mbuluar të njëjtat histori, duke parë të njëjtat imazhe shkatërrimi dhe me kalimin e kohës, Hamza mori disa nga përgjegjësitë e babait. “Kishte diçka të veçantë në lidhje me Hamzën,” tha Dahdouh, duke e përshkruar atë si “udhëheqësi i ardhshëm i familjes Dahdouh”.
Megjithatë, ndërsa sulmet u intensifikuan, Al Jazeera ishte në gjendje të merrte miratimet e rastësishme për të evakuuar anëtarët e familjes së punonjësve të saj nga Gaza. Dahdouh, i cili pësoi lëndime të rënda në dorë, iu dha mundësia të largohej nga Gaza me familjen e tij. Hamza ndau një ide të ngjashme me babain e tij – njëri prej tyre duhet të shkojë me familjen e tij, ndërsa tjetri do të qëndrojë si gazetar dëshmitar i ngjarjeve. “Nëse dikush duhet të shkojë, je ti”, i tha Hamza babait të tij, por Dahduh vendosi ndryshe: “Unë do të qëndroj – kjo është shtëpia ime.”
Humbja tragjike e djalit të Hamzës dhe një vendim i pakthyeshëm
Në pritje të procesit administrativ për daljen nga Gaza, Dahdouh dhe Hamza vazhduan punën e tyre. Hamza, me bazë në Rafah, raportoi për pasojat e sulmit rreth spitalit të Kuvajtit. Më pas, më 7 janar, pasoi një telefonatë. Dahdouh mori lajmin se Hamza ishte plagosur rëndë në sulm. Kur arriti në vendin e sulmit dhe pa automjetin e Hamzës të shkatërruar nga shpërthimi dhe e kuptoi menjëherë se djali i tij kishte vdekur. Ai shkoi në morg dhe gjeti trupin e djalit të tij, duke ruajtur dinjitetin e tij profesional, sikur të ishte thjesht një histori tjetër që duhej t’i tregonte botës. “Ai ishte kaq i ri… kaq i guximshëm…”, pëshpëriti ai në atë kohë.
Vdekja e Hamzës ishte goditja përfundimtare për Dahduh. Djali i tij, për të cilin ai besonte se do të vazhdonte punën e tij dhe do të drejtonte familjen, u zhduk në një çast.
Tri ditë pas vdekjes së Hamzës, Dahdouh shkoi në pikën kufitare Rafah me anëtarët e mbetur të familjes. Edhe pse kishte planifikuar t’i largonte dhe të kthehej në Gaza, dhimbja e vdekjes së Hamzës sa vinte e përkeqësohej. Ai e kuptoi se familja tani ka një nevojë më të madhe për mbrojtje dhe siguri. Në ato momente, Dahduh fali namazin e istihares, duke kërkuar udhëzimin e Zotit në një vendim të vështirë. Lutja i dha atij një ndjenjë paqeje dhe e ndihmoi të vendoste të largohej nga Gaza me familjen e tij. Më 16 janar, ai kaloi në Egjipt dhe më pas u nis për në Doha.
Në Doha, Dahdouh ua dorëzoi detyrat kolegëve më të rinj, duke përfshirë Ismail al-Ghoul, i cili mori detyrën e raportimit me të njëjtin zell si Dahdouh, por disa muaj më vonë, edhe ai u vra në Gaza. Dahdouh e përjetoi lajmin me hidhërim, duke njohur çmimin gjithnjë në rritje të paguar nga gazetarët palestinezë në një mjedis lufte dhe dhune.
Dhimbje dhe kujtime trishtuese në mërgim
Jeta e re në Doha është larg paqes që Dahdouh dëshironte për familjen e tij. Në shtëpinë e tyre, mes balonave shumëngjyrëshe me mbishkrimin “Baby Girl” për nder të mbesës së re Amani, jehojnë e qeshura dhe hapat e fëmijës. Dhomat janë të mbushura me tinguj, por pavarësisht kësaj, Dahdouh çdo ditë mendon për anëtarët e humbur të familjes së tij. “Hamza ishte i preferuari”, tha ai një herë, duke kujtuar energjinë e tij me një buzëqeshje. Mahmoud ishte një “djalë i padisiplinuar” që ndoqi shkollën amerikane dhe ëndërronte të bëhej gazetar. Sham, “vajza e tij e vogël çapkëne”, ishte gjithmonë në qendër të vëmendjes.
Çdo bisedë për humbjen e kthen në të shkuarën, në momentet kur familja ishte ende bashkë. Ndonëse gazetaria u bë një mënyrë mbijetese për Dahduh, si një mburojë nga pikëllimi i tij, ajo gjithashtu e pengoi atë të përballet me dhimbjen në mënyrë të thellë. “Po përgatitesha të thosha diçka kuptimplote … por asgjë nuk po vinte,” përshkroi ai ndjenjën kur përpiqej të përmbledhte humbjen.
Midis arkivave të Al Jazeera-s mbetet një video e vitit 2016, që tregon Dahdouh dhe djemtë e tij duke notuar në det në brigjet e Gazës. Ky filmim i fiksuar në një moment lumturie tregon Hamzën, Mahmudin dhe babain e tyre duke u zhytur në det së bashku, të çliruar nga stresi dhe rreziku që i rrethonte. Dahdouh e kujton atë episod me një buzëqeshje, i vetëdijshëm se ishte një nga momentet e rralla kur ata shijonin paqen, të pavetëdijshëm për kërcënimin e luftës. Ajo skenë sot simbolizon një botë që për të tani është e humbur në mënyrë të pakthyeshme.
Me trishtim, por edhe me krenari, Dahdouh vazhdon të tregojë histori nga Gaza, tani nga larg. Zëri i tij, megjithëse nuk dëgjohet më drejtpërdrejt nga Gaza e shkatërruar nga lufta, mbetet një simbol i luftës për drejtësinë dhe të vërtetën. “Unë nuk u largova nga Gaza përgjithmonë,” thotë Dahdouh, “por tani e di që më parë duhet t’i mbroj ata që janë gjallë”.
