Jemi më 22 mars 2017, pikërisht 25 vjet nga zgjedhjet e vitit 1992 ku për herë të parë pas 45 vjetësh një parti politike jo-komuniste votohet për të qeverisur vendin.
Sot PD-ja është në protestë, Lulzim Basha është në SHBA, ndërkohë që në Tiranë nuk ka kush ta kremtojë me dinjitet dhe seriozitet këtë jubile të rëndësishëm.
Kur Aleksandër Arvizu, ish-ambasadori amerikan në Tiranë i cilësonte zgjedhjet e 23 qershorit 2013 si të njëjta me zgjedhjet e 22 marsit 1992, shumëkush e merrte si deklaratë pa vend.
Por ambasadori Arvizu kishte parasysh pikërisht shifrën dhe frymën e një votimi plebishitar.
Dhe realisht, para 25 vjetësh koalicioni i udhëhequr nga Partia Demokratike mori ekzaktësisht 1 milionë vota, ashtu si ai i Partisë Socialiste në vitin 2013.
Sipas shifrave zyrtare të KQZ-së, PD-ja mori 1,046,193 vota, ose 57% përkthyer në 92 deputetë.
Partia Socialiste mori 433,602 ose 23.7% të votave me 38 deputetë.
Por për dy vota PD-ja nuk arriti të marrë dy të tretat e tyre që i duheshin për të ndërmarrë reformat kushtetuese dhe institucionale.
Pikërisht për këtë Partia Demokratike lidhi marrëveshje koalicioni me Partinë Socialdemokrate të Skënder Gjinushit, të cilit i dha Ministrinë e Kulturës (drejtuar nga Teodor Laço) dhe disa poste të niveleve të dyta.
PSD kishte 7 deputetë dhe në vitin 1994 do të braktiste koalicionin me PD-në duke u bërë shkak që të miratohej Kushtetuta e hartuar dhe e mbrotjur Berisha dhe që rriste kompetencat e kreut të shtetit.
Përveç kësaj, PD do të përjashtonte edhe 5 deputetë që u përplasën në Këshillin Kombëtar, e që cilësoheshin si “grupi i mocionistëve”.
Pas votimeve të 22 marsit 1992 Sali Berisha u zgjodh President i Republikës, ndërsa kryeministër u zgjodh Aleksandër Meksi. Ishte një marrëveshje paraprake ku më pas u fol se ishte rënë dakord në takimin që Berisha kishte pasur me Kryeministrin e Greqisë, Kostandin Micotaqis.
Meksi ishte njeriu i preferuar i Athinës dhe siç duket edhe amerikanët ranë dakord që të këtë një zgjidhje e tillë që edhe nga ana e përfaqësimit religjionar, u vu një ekuilibër.
Kështu Sali Berisha që i përiste besimit musliman u zgjodh kryetar shteti; ortodoksi Aleksandër Meksi-kryeministër meqë përfaqësonte religjonin e dytë; dhe Pjetër Arbnori-një katolik u zgjodh kryetar i Kuvendit.
Për këtë fitore historike patën kontribuar me vullnet të lirë jo vetëm pjesa opozitare e popullsisë, por edhe ajo që aderonte në rradhët e PS-së, e që zhvillimin e vendit e shihte të lidhur me ndryshimin e sistemit politiko- shoqëror. Edhe pse qenë të frikësuar se mos prapa Partisë Demokratike fshiheshin skalionet rrugaçërore të kësaj partie, deri atëherë të mbetura në hije, anëtarët e ndershëm të ish-Partisë së Punës nuk nguruan t’ia jepnin votën opozitës
Duke ndryshuar menunë politike të qeverisjes, anëtarët jo fanatikë të partisë së Ramiz Alisë besonin se “Fitorja në zgjedhjet e 22 marsit ‘92 do ta bashkonte Shqipërinë me Kombet Demokratike,” – siç shkruante në faqen e parë gazeta, “Zëri i Popullit”, që, duke përdorur në faqosje shkronjat kapitale, e quante surprizë faktin që: “Populli i majtë votoi për të djathtën” , por edhe i buzëqeshte humbjes duke lançuar titullin: “Populli verdiktin e dha, PD përballë provës historike për të përmbushur ato shpresa dhe ato premtime që i dhanë fitoren e bujshme”.
Parlamenti në atë kohë si dhe sot kishte 140 deputetë; 100 u zgjodhën direkt, ndërsa 40 nga lista e proporcionalit kombëtar të korrektuar.
Por vetëm 4 muaj më pas PD do të humbte votat në zgjedhjet lokale ku shqiptarët dhanë një vendim për të balancuar situatën pasi një performancë paksa autoritariste të Sali Berishën në muajt e parë të qeverisjes. /tesheshi.com/
